Van de auteur: In mijn leven heb ik veel van dergelijke intuïties en intuïties gezien, die zo trots verklaarden dat alles voor hen duidelijk was bij mensen op het eerste gezicht. ‘Intuïtie is de stem van God’, las ik laatst. Zoals gezegd! Wauw! Likes en bedankjes stroomden meteen binnen. Zou dat nog steeds doen. Uiteindelijk hebben ze uitgelegd wat het is. Maar ik voelde me op de een of andere manier beledigd vanwege God. Intuïtie is de stem van God... Is het de moeite waard om alles aan God te wijten? Je neemt zelf de beslissing en bent er zelf verantwoordelijk voor. Weet je nog hoe vaak je intuïtie je heeft misleid? Hoe vaak heb je onmiddellijk aan de schachten gedraaid en in de mist verdwenen zonder te controleren of ze gelijk had? Ja, en waarom controleren of je haar geloofde en haar volgde. Mensen nemen vaak intuïtief beslissingen. Waarom zijn er zoveel ongelukkige mensen in de buurt? Dit is wat er gebeurt als je minstens een minuut serieus nadenkt over het onderwerp van mijn reflectie vandaag. Om het gesprek concreter te maken, zal ik een voorbeeld uit mijn eigen leven geven. Het zal zowel leuker als duidelijker zijn. Ze nodigden me eens uit voor het tv-programma 'Let's Get Married' als kunak. Deze rol wordt doorgaans gespeeld door vrienden, kennissen, collega’s en andere bekenden van de bruid of bruidegom. Ik zit vredig op de hoofdzender van het land en verheug me stilletjes dat niemand mij iets vraagt. En ik ben blij omdat televisie de slechtste plek is om je eigen gedachten te uiten, tenzij je de president van het land bent of, in het slechtste geval, de directeur van de zender. Ze onderbreken je halverwege de zin. Ze zullen eruit halen wat ze nodig hebben. En het feit dat je er later als een volslagen idioot uitziet, maakt voor niemand uit. Ik heb ongeveer twintig minuten in de schijnwerpers gezeten voordat ze me, zoals voorgeschreven door het script, een vraag stelden, waar ze me niet echt een antwoord op gaven. Ze zijn te lui om naar het einde te luisteren. Ze worden mensen moe. Per dag worden er meerdere programma’s gefilmd. Ze noemden mij ook een oude libertijn, blijkbaar op basis van mijn grijze hoofd. Vanaf de allereerste seconden van het filmen had ik het gevoel dat de presentator, L. Guzeeva, duidelijk tegen mij was. Kun jij raden waarom? Dat klopt, intuïtie. In dit geval de hare. In mijn leven heb ik veel van dergelijke intuïties en intuïties gezien, die zo trots verklaren dat alles voor hen duidelijk is bij mensen op het eerste gezicht. Na twintig jaar psychologie en counseling te hebben gestudeerd en sinds mijn vijfentwintigste is mij weinig duidelijk. Gewoon aannames. En voor hen vanaf het begin. Ik heb mezelf lang afgewend van belediging. Vooral voor zulke kleinigheden. Ik zit weer, door iedereen vergeten, te luisteren naar de bekentenissen van de bruiden en vraag me af wie werkelijk plannen heeft voor de bruidegom, en wie er op het grote scherm is verschenen. Uiteraard kijk ik goed naar de jongedames. Gelukkig kijken ze steeds meer naar de presentatoren. En hier, tijdens de pauze tussen de wisseling van bruiden, krijg ik voor de tweede en laatste keer de aandacht van de gastheer. En ze zegt tegen mij: “Je volgde het meisje met zo’n verslindende blik.” ‘Het leek jou,’ antwoord ik op de meest beleefde toon. - Nee. Het leek er niet op. Ik heb lang aan niets gedacht!!! Waarom denk je dat ze daar zo zeker van was? Rechts. Haar intuïtie vertelde het haar. En nu wat er feitelijk is gebeurd. De jongedame was helemaal niet mijn type. Helemaal. Bovendien was ik nu al drie maanden in een matige depressie. En in deze toestand vertoont het libido vrijwel geen tekenen van leven, waardoor je met ongeveer dezelfde mate van lust naar vrouwen kunt kijken als naar de bomen en struiken langs de weg. Er zijn mooie. Je begrijpt het met je verstand. Maar er is geen verlangen. Maar dat is niet alles. Om mijn kwelling te verzachten, had ik voor de tweede maand een ernstig antidepressivum geslikt, dat het libido radicaal onderdrukte. Ik had geen bezwaar tegen de presentatrice, omdat ik heel goed begreep waarom ze al lang nergens meer aan had gedacht. En als hij bezwaar had gemaakt, zou hij onmiddellijk als hypocriet zijn bestempeld. Nu kunnen we eindelijk terugkeren naar het hoofdonderwerp. Het gewapende betonvertrouwen van L. Guzeeva werd gegeven door intuïtie. En het was beslist niet de stem van God. God zou nooit met zo'n fluitsignaal langs de kassa zijn gevlogen, mijn huidige toestand beoordelen en een blik werpen op de vertrekkende jongedame. Met andere woorden, het was de stem van het onderbewustzijn van L. Guzeeva, alle ervaring die hij gedurende een lang leven had verzameld, opgeslagen in15. 01. 2019