OORSPRONG VAN DE AGRESSIVITEIT VAN KINDEREN In het vorige artikel hebben we de kenmerken van de manifestatie van agressiviteit bij kinderen en adolescenten onderzocht (https://www.b17.ru/article/12955/). Laten we nu proberen erachter te komen: waar komt agressiviteit vandaan, wat zijn de bronnen ervan? Dit is geenszins een eenvoudige vraag. Er is nog steeds discussie in wetenschappelijke kringen over de aard van agressiviteit. Sommige auteurs zijn van mening dat individuele uitingen van agressie voor 50% te wijten zijn aan genetische factoren. Maar de overgrote meerderheid van de psychologen gelooft dat de theorie van sociaal leren legitiem is. Ze erkennen een bepaalde rol van erfelijkheid, maar zoeken de belangrijkste redenen in de omstandigheden van de sociale omgeving van het kind, voornamelijk in de kenmerken van de gezinsopvoeding. Er kunnen drie belangrijke psychologische bronnen van destructief gedrag worden geïdentificeerd: een gevoel van angst, wantrouwen tegenover de wereld om hen heen; de ontmoeting van het kind met de niet-vervulling van zijn verlangens, het verbod op het bevredigen van bepaalde behoeften; het verdedigen van iemands persoonlijke grenzen, territorium, het verkrijgen van onafhankelijkheid en onafhankelijkheid Meestal wordt een basisgevoel van vertrouwen in de wereld en mensen, een gevoel van veiligheid, gevormd in het eerste levensjaar van een kind. De vorming ervan wordt door vele redenen beïnvloed. Allereerst is dit de mentale toestand van de moeder tijdens de zwangerschap en na de bevalling. Als de aanstaande moeder voortdurend angst en angst voor morgen ervaart, worden deze gevoelens doorgegeven aan het kind en wordt hij geboren zonder fundamenteel vertrouwen in de veiligheid van de wereld, suggereert zijn eerste ervaring met interactie met de omgeving dat het hier niet veilig is, er is veel onvoorspelbaarheid. In de toekomst ontwikkelt dit zich tot wantrouwen jegens alles en iedereen; elke manifestatie van buitenaf kan een aanval betekenen. Agressieve uitbarstingen bij zulke kinderen zien er heel onverwacht en onbegrijpelijk uit. De vorming van een houding ten opzichte van de wereld wordt voor een groot deel beïnvloed door de uiting van de onvoorwaardelijke liefde van de ouders voor het kind, of het gebrek daaraan. Als dierbaren in welke situatie dan ook oprechte liefde voor hun baby toonden, als het kind begreep dat ze hoe dan ook van hem hielden, dan ontwikkelde hij een gevoel van vertrouwen in anderen. Als een kind ervan overtuigd raakt dat hij niet geliefd of zelfs gehaat wordt, kan hij verbitterd raken en wraak gaan nemen. Veel thrillers over moorddadige maniakken zijn hierop gebaseerd, waarbij ze, terwijl ze zich verdiepen in zijn verleden, ontdekken dat een onderdrukt, veracht en vernederd kind een moederachterstand is een andere factor in de ontwikkeling van agressief gedrag. Uit onderzoek blijkt dat de meeste agressieve kinderen op zeer jonge leeftijd om verschillende redenen lange tijd gescheiden waren van hun moeder. Frustratie van de behoefte aan ouderlijke genegenheid, liefde en zorg leidt tot de ontwikkeling van gevoelens van vijandigheid. Breslav identificeert vier motieven voor agressief gedrag bij kinderen: de wens om de aandacht van leeftijdgenoten te trekken; de wens om het gewenste resultaat te krijgen; de wens om de leiding te hebben; bescherming en wraak; de wens om inbreuk te maken op de waardigheid van een ander om iemands superioriteit te benadrukken. Veel deskundigen zijn van mening dat een van de belangrijkste redenen voor de schijn van agressiviteit de tekortkomingen van de gezinsopvoeding zijn. Dus, Lichko A.E. identificeert 4 situaties in het gezin die bijdragen aan de vorming van agressief en afwijkend gedrag bij kinderen en adolescenten: 1) overbescherming: van het verlangen om medeplichtig te zijn aan alle uitingen van het innerlijke leven van kinderen (zijn gedachten, gevoelens, gedrag) tot familietirannie; 2) hypobescherming, die vaak uitmondt in verwaarlozing; 3) opvoeding volgens het type 'idool' van het gezin - constante aandacht voor elke stap en wens van het kind en buitensporige lof voor zeer bescheiden successen; creëert ‘Assepoesters’ in een gezin waar ouders veel aandacht aan zichzelf besteden en weinig aan hun kinderen. Met een liberale opvoedingsstijl reguleren ouders nauwelijks het gedrag van het kind. Het ontbreken van enige beperking leidt tot ongehoorzaamheid, agressiviteit en impulsiviteit. Als medeplichtigheid gepaard gaat met openlijke vijandigheid van de ouders, weerhoudt niets het kind ervan de meest destructieve impulsen de vrije loop te laten. Bij een afwijzende opvoedingsstijl tonen ouders duidelijke of verborgen afwijzing, 1997.