ONS INNERLIJKE KIND “Het grootste geluk dat in het leven kan gebeuren is een gelukkige kindertijd” (Agatha Christie). Mensen komen niet naar een psycholoog omdat ze een goed leven hebben, maar wanneer iets pijn doet – de ziel doet pijn, het hart ‘pijn’, een depressieve stemming, een gevoel van hopeloosheid in het leven, morele vermoeidheid door de negatieve gebeurtenissen die in hun leven plaatsvinden, angst en angst voor de toekomst. Zulke mensen zien er goed uit, dat wil zeggen dat ze gekleed zijn, schoenen hebben, goed kunnen praten, kunnen lachen en goed een gesprek kunnen voeren. Dat wil zeggen, als je ze uiterlijk tegenkomt, zul je nooit dat ongelukkige kind in hen zien dat erin zit en lijdt, huilt, pijn doet door de angstaanjagende pijn van de ziel, angst en eenzaamheid. En als mensen naar mij toe komen voor een consult en zeggen dat ze al heel lang leven in de hoop dat hun kwelling snel zal eindigen, maar dit gebeurt niet, dat ze niet langer de interne middelen hebben om de moeilijkheden van het leven te weerstaan, en ze zien geen uitweg uit de huidige situatie, en in de overgrote meerderheid, zo niet alle, blijkt dat er in hun vroege jeugd een koude, afstandelijke moeder was, of een hypercontrolerende moeder. Vaak hebben zulke moeders een mislukt persoonlijk leven, de echtgenoot vertrok en liet haar alleen achter met het kind, of de moeder besteedde meer tijd aan haar alcoholische echtgenoot dan aan haar kind. Of de vader van de cliënt sloeg zijn moeder waar hij bij was toen hij klein was. We kunnen nog wel even doorgaan... De vader, tot de leeftijd van 2 jaar, beïnvloedt het kind indirect - via de moeder. Als hij haar zorg en aandacht toont, van haar houdt en zij de nodige bescherming en voeding krijgt, zal het kind, als hij opgroeit, een normale psyche hebben, maar als de vader niet bij de moeder is, of als hij niet in staat is om zijn ouderlijke functies vervullen, als de moeder wrok jegens mannen voelt, angst voor de toekomst, dan wordt het verlies van de verbinding van de moeder met haar gevoelens, zichzelf 'bevriezend' om haar pijn niet te voelen, doorgegeven aan het kind. Dergelijke moeders kunnen ambivalent zijn, dat wil zeggen dat ze tegenstrijdige gevoelens (bijvoorbeeld liefde en haat) jegens het kind hebben. En hierdoor groeit het kind op met een gebrek aan begrip van wie hij is, wat hij is, is het mogelijk om van hem te houden? Twijfel aan zichzelf is hun frequente metgezel in het leven. De interne onenigheid van zulke moeders wordt op genetisch niveau overgedragen op het kind en wordt opgenomen in de moedermelk. Ze houden niet van hun kinderen, maar sociale normen vereisen dat een vrouw een moederinstinct heeft, dat ze aanhankelijk, liefdevol en zorgzaam voor haar kinderen is. En als ze het kind wegduwt, trekt ze het kind, met een schuldgevoel, opnieuw naar zich toe om hem te vertellen hoeveel ze van hem houdt. Er ontstaat een persoonlijkheidsstoornis. Dat wil zeggen, de psyche is intact, maar de persoonlijkheid lijkt van streek te zijn, alsof het een muziekinstrument is. En het instrument kan zichzelf niet stemmen! 🪕Om deze metafoor te gebruiken, om een ​​muziekinstrument goed te stemmen zodat het klinkt, heb je iemand nodig wiens beroep het is om zulke “instrumenten” te stemmen en die weet hoe het werkt. En deze persoon is een psycholoog, een psychotherapeut (maar niet iemand die alleen maar pillen voorschrijft). Werken met een psycholoog met zijn eigen persoonlijkheidsstructuur (het niveau van de persoonlijkheidsorganisatie gevormd in de disfunctionele kindertijd veranderen, het evolutionaire niveau ervan verhogen) zal zijn spirituele werk niet vervangen, hoewel het het zal vergemakkelijken, dat wil zeggen dat hier speciale middelen voor psychologisch werk nodig zijn . Artikel vervolgt: https://www .b17.ru/article/prichina_problem-neschastlivoe_detstvo/ Abonneer u op mijn artikelen en wees als eerste op de hoogte van het laatste nieuws. U kunt uw vragen stellen of een reactie schrijven in de reacties, dat zal ik zeker doen beantwoord ze.