Midlifecrisis. Is er leven buiten de evenaar? Hebben ze sinds hun geboorte een minderwaardigheidscomplex ervaren? Sterke, energieke moeders brengen het voort, en krachtige en wilskrachtige vrouwen blijven het ontwikkelen. Omdat onze mannen vrij vroeg trouwen - gemiddeld op 25-27-jarige leeftijd, ontdekken ze op 35-jarige leeftijd plotseling met verdriet dat hun. hun carrière loopt nog steeds niet goed en hun gezinsleven is al een routine geworden. Halverwege mijn aardse leven bevond ik me in een donker bos... Dante “The Divine Comedy” Er is veel geschreven en gezegd over de midlifecrisis. Toch nemen velen dit probleem niet serieus. In de regel gebeurt dit totdat de toestand de sceptici rechtstreeks treft. Er is hier geen tijd voor ironie, pogingen om de crisis te begrijpen en op de een of andere manier het hoofd te bieden, vergen veel mentale kracht en geven helaas vaak niet het gewenste effect. Het is een crisis die kan leiden tot ernstige depressies en de vernietiging van een langdurig huwelijk. Je moet niet met afgrijzen wachten op de ‘fatale’ grens van 40 jaar. Het begin van deze periode varieert van persoon tot persoon; het kan op verschillende leeftijden beginnen en op verschillende manieren verlopen. Het is echter mogelijk enkele algemene signalen te identificeren die kenmerkend zijn voor de huidige crisis. Crises achtervolgen iemand zijn hele leven en zijn een soort examen voor de volwassenheid. Er wordt aangenomen dat de eerste crisis, de onafhankelijkheidscrisis, drie jaar duurt. Dan is er de adolescentie, die ook een crisis is voor de zich ontwikkelende persoonlijkheid. Psychologen dateren de crisis van de eerste volwassenheid op 30-33-35 levensjaren. De volgende is de midlifecrisis, het tijdperk van de nieuwe identiteit. Hierna gaan degenen die met succes met de crisis zijn omgegaan of deze helemaal niet hebben meegemaakt een periode van emotionele stabiliteit, volwassenheid en toewijding in. Maar onlangs beginnen psychologen een andere crisis te identificeren: een crisis van ambitie. Het overkomt jongeren tussen de 22 en 28 jaar en wordt vooral geassocieerd met de ernst van de professionele realisatie. Symptomen van een crisis: Hier is een korte lijst met symptomen van een midlifecrisis: - Slapeloosheid, pijn, moedeloosheid, vermoeidheid, onvermogen om zich te concentreren. , gedachten dat je je niet klaarmaakte of er geen tijd voor had, spijt, een onverklaarbaar en oncontroleerbaar verlangen naar iets (een zilveren Porsche) of iemand (die roodharige van de personeelsafdeling). En tenslotte is het op het moment van een midlifecrisis dat een man plotseling begint na te denken over grote vragen als: “Wat is de zin van mijn leven?”. De belangrijkste reden voor een midlifecrisis kan zijn dat een man begint om zijn verleden te analyseren en na te denken over de toekomst. Dit is op zichzelf helemaal niet erg, maar voor te veel mensen leiden deze gedachten tot een gevoel van ineenstorting van alles wat bereikt is. Er zijn gedachten over leeftijd, dat het leven kort is, dat de tijd dringt. Als een man vroeg ouder wordt, zorgen de kinderen die tegen die tijd volwassen zijn geworden ervoor dat hij zijn gevorderde jaren nog scherper ervaart. Gecombineerd met gedachten over je werkelijke of ingebeelde ontoereikendheid vormt dit een werkelijk explosief mengsel. Dit is waar koortsachtige pogingen anderen beginnen te bewijzen dat dit niet zo is, dat de jeugd nog steeds bij hem is, pogingen om de situatie te veranderen door alles te veranderen, van het gezin tot het soort activiteit dat bij mannen gebeurt: - de midlifecrisis slaat toe meestal mannen op de kop, als wezens die voortdurend met elkaar concurreren en meer tijd hebben voor ‘globale’ gedachten. Vrouwen zijn in de regel meer gepassioneerd door de kleuterschool, koken, schoonmaken, en ze hebben hier simpelweg geen tijd voor - een man begint na te denken over hoeveel hij in het leven heeft bereikt en vergelijkt zichzelf met meer succesvolle leeftijdsgenoten; In de regel niet in zijn voordeel - na deze vergelijking begint hij 'op zoek te gaan naar de schuldigen'. Niet iedereen heeft de moed om toe te geven dat als er iets mis is, dit de reden is. Daarom zijn dierbaren vaak “de schuldige” – bijvoorbeeld een vrouw.nadat de vrouw als ‘schuldig’ is geïdentificeerd, volgt de logische conclusie: ik moet mijn vrouw verlaten, ik zal alleen meer bereiken. En de man vertrekt, vooral als er ergens anders heen kan (bijvoorbeeld naar een ander appartement) - tijdens deze periode begint de man relaties met andere vrouwen. De drijfveer is deze: beroof ik mezelf in mijn huwelijk? Misschien zijn andere vrouwen beter?.............................................. .................................................... .......... .............................................. ................ ....De waarheid is dat deze periode voorbij is. De man begint de zaken optimistischer te bekijken: hij begrijpt dat er leeftijdsgenoten zijn die succesvoller zijn dan hij, maar er zijn er velen die veel meer pech hebben. Hierna komt het inzicht dat zijn vrouw zich al die jaren niet heeft bemoeid, maar eerder heeft geholpen (vooral als het huwelijk steeds minder goed ging). Relaties met vrouwen worden saai. Hij is geen jongen meer, en om rustig te kunnen werken, moet zijn persoonlijke leven kalm zijn. Je hebt een plek nodig waar je gesteund wordt, waar je gezien en geaccepteerd wordt in ‘welke’ vorm dan ook: ziek, ‘niet goed’, zonder geld, en geïrriteerd. En bij nieuwe vrouwen moet je constant niet jezelf zijn, maar iemand anders: constant opgewekt, genereus, opgewekt... De man begrijpt dus dat hij "diep ongelijk" had toen hij besloot zijn vrouw te verlaten “crisis van de middelbare leeftijd” bijgewerkt, maar ook behoorlijk armoedig. De crisis eindigt wanneer een man zichzelf nieuwe, enigszins mondiale doelen stelt en zijn plaats in het leven opnieuw definieert. En vaak is dit dezelfde plek als voorheen. En dus wil een man die zijn familie verliet, terugkeren. Maar hier ontstaan veel obstakels. Het blijkt dat zijn vrouw zijn 'mentale woeling' niet wil begrijpen en erg beledigd is door alles wat hij haar wist te vertellen tijdens de periode van zijn en haar herwaardering. En hier is alle wijsheid, alle goede wil van de vrouw nodig om deze ‘verdwaalde zwerver’ terug te nemen. En vaak de hulp van een psycholoog om echtgenoten te helpen... nee, niet 'terugkeren naar het verleden', maar om een nieuw gezin te stichten, rekening houdend met de ervaring. Ondertussen is een midlifecrisis een uitstekende gelegenheid om slimmer en rustiger te worden , sterker en (aandacht!) aantrekkelijker voor vrouwen dan ooit tevoren. Je hoeft alleen maar van tevoren iets te weten over deze interessante periode in je leven en er klaar voor te zijn om deze volledig gewapend te ontmoeten. Het belangrijkste geheim is om jezelf te vinden. Carl Jung, een Zwitserse psychiater en een van de grondleggers van de psychoanalyse, noemde dit proces individuatie. Hier is een vereenvoudigde versie van Young's model. In je jeugd bouw je een ruimtepak voor de buitenwereld, een soort gedaante dat je zal helpen je studie aan te kunnen, het maximale aantal vrouwen in bed te krijgen, wat omzet te verhogen en in het algemeen te slagen. Onder het pak verberg je je neurosen, angsten en al het andere dat te duister, uitdagend of gewoon excentriek is om door de fatsoenlijke samenleving te worden geaccepteerd en daarin opnieuw te slagen, zolang alles goed gaat, functioneren de systemen aan boord normaal. Maar zodra er iets gebeurt (je gaat bijvoorbeeld ondanks alle voorzorgsmaatregelen scheiden of je wordt ontslagen), dan ontstaat er een scheur in de zaak; verborgen geheimen beginnen uit te breken en roepen je op. Om van een jongere naar een volwassene te gaan, moet je in de eerste plaats naar deze stemmen luisteren, en in de tweede plaats op zijn minst iets doen van wat ze van je vragen. Dat wil zeggen: gooi valse verpakkingen weg. Een midlifecrisis overkomt niet alleen mannen. Vrouwen zijn ook bekend met al dit gooien uit de eerste hand. Alleen zo'n crisis doet zich veel eerder voor bij een vrouw dan bij een man, en in het geval van het vrouwelijke geslacht praten psychologen vaker over de 'crisis van dertig jaar'. Over het algemeen zijn de symptomen ongeveer hetzelfde, maar als de gedachten van een man over zijn rijkdom en prestaties de overhand hebben, maakt een vrouw zich meer zorgen over haar voorbijgaande jeugd. Een vrouw lijdt echter ook aan onvervuldheid, op zoek naar manieren om zichzelf te uiten, terwijl moderne zakenvrouwen daarentegen lijden onder de afwezigheid van een gezin, een geliefde.