Van de auteur: "Welk woord je ook zegt, het is wat je als reactie zult horen" Homer. Ouders communiceren elke dag met hun kind. In veel gezinnen gaat deze dialoog alleen over zaken. “Heb je je lessen geleerd? Was je handen, ruim jezelf op...” Gesprekken gaan zelden over zijn ervaringen, over wat hem zorgen baart en opwindt. Dit doet sterk denken aan de stijl van een strikt autoritaire leider. Orders, rapporten..., bezwaren worden vrijwel nooit aanvaard en de eisen zijn zeer streng. Een werknemer in zo'n bedrijf kan stoppen, maar een kind in het gezin heeft deze kans niet, hij moet zich aanpassen of volharden, dan kan hij in opstand komen. De regisseur heeft weliswaar grote, maar beperkte macht, maar de ouder wordt door vrijwel niets beperkt. Het kind is volledig van hem afhankelijk, bovendien weet hij nog steeds niet hoe hij zijn klachten moet uiten, omdat hij simpelweg niet begrijpt hoe het zou moeten. Deze vergelijking lijkt misschien overdreven, maar ik wil dat ouders nadenken over hun relatie met hun kinderen. Daarin negeren ze vaak het innerlijke leven van het kind. Een puinhoop in de kamer is zoiets kleins vergeleken met onbeantwoorde liefde, en een ruzie met een vriend heeft een grote invloed op het zelfrespect, en in het algemeen, hoe moe ben ik van het opruimen van dit stomme afval! Voor een ouder is orde belangrijker, maar je kunt honderd keer verliefder worden. Hoe vind je een compromis tussen noodzaak en gevoelens, wie moet de eerste zijn die elkaar halverwege ontmoet? Moet je het forceren? Helaas geven wij geen onderwijs. Zo zijn ouders opgevoed, zo voeden zij hun kinderen op. Ook zij, de ouders, werden niet gehoord; voor de ouders van de ouders was ook het externe welzijn belangrijker, zodat alles zou lijken op dat van de mensen. Ze ervoeren ook pijn en onbegrip, ze sloten zich ook in zichzelf op, handelden uit wrok en hadden echt behoefte aan warmte. - Je hebt weer een C in wiskunde - Ik haat wiskunde en wiskunde, ik kan deze formules niet onthouden - je kunt, je moet meer leren, studeren, anders ga je niet naar de universiteit - het is niet interessant - alles is interessant als je het weet, moet je gaan zitten en studeren, nee. Als je de drie oplost, zet ik het internet uit. Deze of soortgelijke dialoog zal veel ouders niet verbazen. Hij komt bekend voor. Laten we proberen het van dichterbij te bekijken. Het kind zegt dat wiskunde hem sterke emoties bezorgt omdat het niet lukt. Hier is sprake van angst voor veroordeling, twijfel aan iemands capaciteiten, een verzoek om steun, agressie. Deze reeks gevoelens en emoties maakt het moeilijk om je op wiskunde te concentreren. De emotionele trechter bederft de stemming, hij probeert er minder over na te denken. De moeder negeert dit, ze hoort het kind niet, ze zegt algemene waarheden die alleen maar irritatie en weerstand oproepen. Haar woorden bevatten niet het belangrijkste dat haar kind echt nodig heeft: begrip en acceptatie van zijn ervaringen. Haar verborgen boodschap kan als volgt worden geïnterpreteerd: ik ben niet geïnteresseerd in jouw ervaringen, ze zijn verkeerd, het is voor mij belangrijk dat je goed studeert, dus vergeet ze en luister naar mij, anders volgt er straf. Dit wordt niet slechts één keer uitgezonden, maar dagelijks, via soortgelijke dialogen. Zo ontstaat een houding die gericht is op het vervreemden van jezelf: luister niet naar jezelf, pas je aan aan de eisen van anderen. Het kind kan dit niet weerstaan, hij begrijpt het niet, maar hij leert. Laten we het anders proberen: - Je hebt weer een C in wiskunde - Ik haat wiskunde en wiskunde, ik kan deze formules niet onthouden - Ik ken je afkeer van cijfers, ik was er ook niet zo goed in, als het niet werkt eruit, het maakt me woedend - ik wil het niet doen - laten we proberen te zoeken naar opties om hiermee om te gaan, want je moet het nog steeds opgeven, ik wil je helpen. Het verschil is dat de moeder het accepteert de negatieve gevoelens van het kind, stelt het kind in staat deze te hebben en te uiten. Ze spreken dezelfde taal. Het kind voelt steun en participatie, precies wat nodig is om het hoofd te bieden aan niet het moeilijkste probleem, namelijk wiskunde. De essentie van de dialoog is totaal anders, hier is sprake van begrip en acceptatie – iets wat later zo vaak ontbreekt, iets waar een volwassene in andere opzichten naar op zoek is, en dat soms in het leven roept.