Van de auteur: Hoe manifesteert de leeftijdscrisis van 6-7 jaar zich? Hoe kunnen we een kind helpen deze crisisperiode te overwinnen? Kinderpsychologen identificeren vier belangrijke leeftijdsgebonden crises: het eerste levensjaar, drie, zeven en 13-14 jaar. De crisis van zes tot zeven jaar, of de ‘eersteklascrisis’, zoals deze ook wel wordt genoemd, begint niet noodzakelijkerwijs met de schoolbel. Sommige kinderen ervaren het al als ze vijf jaar oud zijn, terwijl anderen het al op zevenjarige leeftijd ervaren. Daarom moet u zich niet op leeftijd concentreren. Als tot de leeftijd van zeven de hoofdrol in het leven van een kind toebehoort aan spelactiviteiten, dan wordt deze op zevenjarige leeftijd vervangen door educatieve activiteiten. Zo eindigt de voorschoolse periode en begint een nieuwe fase in de ontwikkeling van het kind: de basisschoolleeftijd. Veel ouders merken op dat hun kind aan de vooravond van school ongehoorzaam en koppig, wispelturig en prikkelbaar wordt. Wanneer ouders worden geconfronteerd met de leeftijdscrisis van hun kind, voelen zij zich vaak verward. Nadat ze alle gebruikelijke onderwijsmethoden hebben geprobeerd - van beloningen tot straffen, beseffen ze met afgrijzen hun machteloosheid en voelen ze de afstand van het kind. Wat is er echt aan de hand? Hoe kunt u uw kind begrijpen en hoe u zich tijdens deze moeilijke periode met hem moet gedragen? Het is allemaal de schuld van de krampachtige ontwikkeling van het zenuwstelsel. Stel je voor dat je net in een achtbaan hebt gezeten. De grond verdwijnt onder je voeten, je hoofd is in verwarring. Een zesjarige denkt er ongeveer hetzelfde over. Tegen die tijd wordt de kennis van het kind over de wereld om hem heen voldoende om te begrijpen dat de wereld veel groter is dan eerder werd gedacht. Was het vroeger voldoende om anderen te imiteren en te spelen, nu blijkt dat er concepten zijn die niet kunnen worden aangeraakt of uitgespeeld. Pogingen om dit te doen resulteren in een stapel kapotte auto's en geschoren poppen. Uiteindelijk blijven alle geliefde dingen verlaten en worden rollenspellen vergeten. Dit betekent niet dat het kind zal weigeren naar de kinderwinkel te gaan en niet zal vragen om iets te kopen. Maar nu is het speelgoed belangrijk voor hem als statuskwestie. Hij schept erover op tegenover zijn collega's en is gewoon blij dat hij het heeft. Een ander soort activiteit komt naar voren: training. Het kind absorbeert gretig kennis. Het scala aan interesses omvat boeken, educatieve programma's, onderzoek. Het kind beseft plotseling hoe klein zijn horizon is. Hij heeft het onbewuste vermoeden dat volwassenen niet alles in zijn bijzijn vertellen. Dit is waar ‘plakkerigheid’ vandaan komt. Ouders laten geen minuut los, alle ‘volwassen’ gesprekken worden geabsorbeerd en geanalyseerd. Pogingen om het kind met iets anders bezig te houden, 'om zijn oren niet te laten bungelen', eindigen in wrok. Omdat de wereld enorm blijkt te zijn, met veel onbekende dingen, verschijnen er angsten. Een zesjarig kind beseft plotseling dat er ziekten, ongelukken en natuurrampen zijn. Voor het eerst komt de gedachte dat moeder of hijzelf misschien niet bestaat. Geleidelijk zal hij aan dit idee wennen, maar op zesjarige leeftijd is zo'n ontdekking gewoonweg verbluffend. Hoe manifesteert de leeftijdscrisis van 6-7 jaar zich? Hij was gehoorzaam - hij werd een onbeschofte man. Bijzonder gebruikelijk is de angst voor de dood van zichzelf of zijn naaste familie. Een gevoel van verlies van controle over het kind. Je kunt op geen enkele manier bepaalde acties van het kind beïnvloeden. Gebrek aan interesse in het spel. De dochter smeekte om een ​​nieuwe pop, en toen ze die ontving, liet ze hem in de steek of verpestte ze hem onmiddellijk. Daarnaast verschijnen er kenmerken die specifiek zijn voor deze leeftijd: het kind loopt onrustig, spreekt met een piepende stem, trekt gezichten, doet zich voor als een hansworst. Natuurlijk hebben kinderen van elke leeftijd (en soms ook volwassenen) de neiging om domme dingen te zeggen, grappen te maken, dieren en mensen na te bootsen - dit verbaast anderen niet en lijkt grappig. Integendeel, het gedrag van een kind tijdens de crisis van zeven jaar heeft een opzettelijk, clownesk karakter, waardoor er geen glimlach ontstaat, maar een veroordeling. Hoe kun je een kind helpen deze crisisperiode te overwinnen? In wezen is dit voor een volwassene een kritieke periode van de ontwikkeling van een kind blijkt een crisis van zijn eigen onderwijssysteem te zijn. Het gedrag van het kind verandert, en ouders/6431/