Rimma (de naam en enkele kenmerken van de beschreven situatie zijn veranderd, toestemming voor publicatie is ontvangen van de cliënt) ging naar het kantoor en na een tijdje, beschaamd, rapporteerde haar perceptie van wat er op mij afkwam toen ik een gewone rok en coltrui droeg: “Ik was meteen opgelucht toen ik ontdekte dat psychologen geen artsen zijn en meestal geen witte jassen dragen. Ik zie het nu - draag het echt niet!' Het bleek dat ze zelfs in paniek raakt bij het vooruitzicht om met artsen te communiceren, en soms met andere mensen in witte jassen. Eigenlijk is dat waar ze voor kwam. Ze kon zich niet meteen precies herinneren wanneer de angst voor het eerst ontstond en onder welke omstandigheden: “Ik zit op een doodlopende weg, ik moet naar de dokter, ik ben al twintig jaar niet meer naar de dokter geweest en ik ben nog steeds het uitstellen. Ik begrijp dat mensen meestal niet sterven door gewone doktersbezoeken, maar ik kan er niets aan doen. Hoe kan ik me voorstellen dat ik de deur van de kliniek opendoe en achter hen mensen in witte jassen zie, ik wil wegrennen en me verstoppen.” Rimma ging akkoord met het voorstel om het onderwerp te analyseren door met beelden van mijn bezoeker te werken angst voor artsen veroorzaakte het gevoel dat er iets in haar keel zat. Hierdoor werd ze misselijk en deed haar keel pijn. Op mijn verzoek slaagde ze erin deze sensaties te presenteren in de vorm van een beeld, dat een metalen spatel bleek te zijn - zo drukken artsen op hun tong bij het onderzoeken van de keel. Om het beeld te bestuderen, plaatsten we het op een stoel en heb het van de zijkant bekeken. Rimma’s misselijkheid stopte, tot haar verbazing, onmiddellijk. Bij EOT (emotioneel-imaginatieve therapie) is het gebruikelijk om beelden te verkennen en de nodige informatie te verkrijgen, onder meer door de cliënt erin te ‘binnendringen’. Tegelijkertijd heeft de cliënt gevoelens die onder meer belangrijk zijn voor de analyse van wat er met de persoon is gebeurd, zijn perceptie ervan en reacties in de loop van het werk, alsof hij, op mijn verzoek, een beeld dat verscheen, zei Rimma dat wat erachter verborgen was, aan haar verscheen toen ze vier of vijf jaar oud was. Ze ging toen naar de kleuterschool, waar de artsen die dag een onderzoek uitvoerden. Ze letten erop dat we het over Rimma de baby hadden, en kregen de kans om met dit beeld te communiceren. Nadat Rimma naar het beeld van zichzelf was gaan zitten als klein meisje zei ze dat ze toen, op de kleuterschool, naar het medische kantoor werd gebracht. Daar deed ze haar best om haar tante in een wit gewaad te gehoorzamen, ‘om niet uitgescholden te worden.’ En ze zei "het is oké om je mond open te doen" en stak een heel ruw metalen ding in haar keel om haar keel te onderzoeken, zodat het meisje bijna iets overgaf dat ze onlangs had gegeten. De vrouw in een wit gewaad keek gebiedend en dreigend, blafte alleen maar bestellend Rimma moet haar mond weer verder open doen. 'Anders scheur ik het voor je af!' siste ze boos, en maakte het toen nog pijnlijker, zodat Rimma's tranen begonnen te stromen, als het ook maar een seconde had geduurd, zij, hoe hard ze ook probeerde te zijn een braaf meisje, zou hebben overgegeven. Rimma gaf niet over, maar de tranen stroomden verraderlijk... Een stroom van harde mishandeling viel op het meisje, haar tante-dokter verbood haar te huilen: 'Nou, durf hier geen traan te laten, concerten te geven, anders...!”, en duwde haar het kantoor uit. Toen begreep het kleine meisje niet wat er nog meer met haar kon gebeuren, maar ze was erg bang dat ze haar iets heel vreselijks zouden aandoen, en deed haar best om dat niet te doen. huil niet meer. Ze veegde haar tranen af ​​met de mouw van haar jurk en zei tegen zichzelf dat ze de tranen moest tegenhouden. Blijkbaar slaagde ze er zelfs in om uit angst voor straf de gang in te worden geduwd. En hier, zittend op mijn stoel, kon Rimma, alsof ze in dat kleine meisje was veranderd, haar tranen niet langer bedwingen, ook al was het in het gewone leven. In haar leven stond ze zichzelf dit niet toe, zoals ze zei, bijna nooit. Het was de moeite waard om de toen onderdrukte pijn uit te schreeuwen van wat haar eerder was overkomen. En hoe langer ze huilde, hoe minder er overbleef van het beeld van de spatel (denk eraan, we plaatsten hem op een stoel), totdat deze volledig verdween. Rimma's staat van verlammende spanning werd steeds minder intens totdat ook zij haar verliet en plaats maakte voor verwoesting. Tot ziens. Ongeleefde gevoelens en spanningsgevoelensen totale hulpeloosheid (waar er een leraar, een oppas, iemand anders was, het is niet duidelijk) uit deze moeilijke kindersituatie, kwamen zo voort uit het onbewuste dat ze bij Rimma bijna altijd reageerden met misselijkheid en angst, zelfs als ze aan artsen dachten Kleine Rimma op vierjarige leeftijd. Vijf jaar lang stond ik volkomen weerloos tegenover een boze dame met een angstaanjagend uiterlijk en gedrag. Een klein kind kan zich alleen vanwege zijn leeftijd niet verdedigen in moeilijke situaties. En dergelijke situaties worden vaak traumatisch. Als we ons ze duidelijk niet voor onszelf herinneren, betekent dit niet dat ze ons niet beïnvloeden en ons leven niet vergiftigen. Maar als je wilt, kun je ze later anders herbeleven, hoe oud we ook zijn... Een vrouw of man, die behoorlijk volwassen is en al heel lang eigen kinderen heeft, gedraagt ​​en voelt zich vaak alsof ze waren maar kinderen. En dit is helemaal niet hun schuld. Dit is het gevolg van wat hen in het verleden is overkomen. Met behulp van EOT-technieken geven we in dergelijke gevallen de lijdende kinderen uit het verleden die voor ons verschenen, voor zover mogelijk alles wat ze nodig hadden, bijvoorbeeld volledige acceptatie, toestemming om alle gevoelens te ervaren die ze willen - we laten ze toe om huilen, schreeuwen, boos worden en natuurlijk geven we aandacht, steun, bescherming, liefde, enz. In het beschreven geval toonde Rimma, terwijl ze met beelden werkte, niet alleen sympathie en empathie voor haar kleine zelf, maar kreeg ze ook de mogelijkheid om dankzij bepaalde tips het verbod op het tonen en ervaren van gevoelens op te heffen, zodat je in opstand komt, jezelf verdedigt, en ook, wat ook heel belangrijk is, het niet volhoudt, maar vertrekt waar het slecht is, hulp zoekt en erom vraagt Rimma's kleine innerlijke kind voelde zich, indien nodig, heel lang (“het lijkt altijd”) eenzaam en verlaten in deze enorme wereld, waar wreedheid ook voorkomt, en de ervaring met indrukken in de vorm van angst gaf haar het signaal dat er mensen in leven waren. witte jassen veroorzaken pijn, hoewel ze het nog niet zo specifiek had herkend. Tijdens het werk werd ook duidelijk dat Rimma klein was, toen ze in haar jeugd niets aan haar ouders vertelde en niet om bescherming vroeg. : “Papa is altijd aan het werk, en moeder scheldt me uit omdat ik me slecht gedraag. Mijn moeder was heel streng.” Onze houding ten opzichte van onszelf en andere mensen, evenals de manier waarop we op verschillende situaties reageren, komt grotendeels voort uit de manier waarop onze ouders met ons omgingen. Bedenk dat Rimma vanaf het allereerste begin haar best deed om de dokter te gehoorzamen, uit angst om uitgescholden te worden, en, zoals we zien, was ze bang voor haar moeder - zowel ervoor als erna. Zoals we kunnen raden, waren hier redenen voor. Ouderfiguren die het lot van een persoon beïnvloeden. Waar zouden we zijn zonder hen? In de situatie met deze cliënte van mij, die verrassend moedig met beeld aan de slag ging, werd alles met succes opgelost in het kader van het overwinnen van de angst voor contact met artsen. Ze besloot daarvoor een zorgzame moeder te worden kleintje - voor haar innerlijke kind Om het trauma op de kleuterschool te helen, deden we ook een oefening waarin Rimma zich voorstelde dat ze het kantoor binnenkwam en een gezette dame in een witte jas afsloeg, die onvriendelijk tegen de kleine Rimma sprak en bijna op het punt stond. om aan haar zware examen te beginnen. Rimma, een volwassene, bezig zich uit te leven door middel van visualisatie, ervoer een gevoel van woede en een sterk verlangen om het kind te beschermen, deed dit, vocht terug met woorden en daden, duwde de hand weg met de spatel en nam toen kleine Rimma vandaan en beloofde dat niemand haar nog een keer zou beledigen, zodat de kleine Rimma zich, tenminste in deze praktijk om te beginnen, veilig zou voelen, ze zulke noodzakelijke en waardevolle ervaring zou opdoen, en als ze niet volledig zou genezen. Na dat langdurige trauma maakte ze het zeker zo veel minder belastend dat ze vastberaden werd en binnen een paar dagen naar de dokter ging. En deze campagne heeft haar op haar beurt meer middelen en moed gegeven voor de toekomst. En als de doktoren ooit grof of wreed tegen haar gaan doen, zal ze nu een manier vinden om zichzelf te verdedigen of gewoon weggaan. Tenminste, zoals ze zei, kan ze het nu doen?