Hoe kan een psycholoog schade wegnemen? Wat ga je doen? Sommige psychologen maken ruzie met de cliënt en verzekeren zich ervan dat er geen schade is, dat dit vooroordelen zijn. En ze hebben gelijk (in hun wereldmodel): de 21e eeuw is tenslotte hoger onderwijs. Natuurlijk wilt u een goed opgeleide klant hebben die uw ideeën over deze wereld deelt. Maar de klant wil ook hetzelfde. En de cliënt 'weet' zeker dat hij schade heeft, en hij gaat naar zijn grootmoeder (paranormaal begaafd, tovenaar). De klant heeft altijd gelijk! En de psycholoog verloor zijn cliënt doordat hij op zichzelf ongelijk had. En hij hielp de lijdende persoon niet. Dit is op de een of andere manier onprofessioneel. - dit zijn spraakpredicaten die in werkelijkheid geen representatie hebben als materiële objecten (ze kunnen niet worden aangeraakt). Dergelijke woorden (nominalisaties) komen van werkwoorden; er zitten processen achter, en dit betekent dat ze (de processen) gecontroleerd kunnen worden. Wat te doen als de cliënt beweert dat hij “schade” heeft? Ten eerste: het heeft geen zin om hier ruzie over te maken , je raakt de klant kwijt. Ten tweede: hier zijn enkele aanpassingen nodig!!! Dit zijn de basisprincipes van NLP. Pas je aan aan de overtuigingen en waarden van de cliënt, en dans dan je dansje als psycholoog, waarbij je gebruik maakt van je arsenaal aan capaciteiten + enige kennis, dan kun je zo’n cliënt echt helpen vanuit de praktijk. Vervolgens zal ik het kort houden beschrijf een reëel geval. Ik had zo'n klant. Man, leeftijd - 25 jaar, opleiding - secundair. Gelooft dat hij schade heeft (de context van manifestatie is communicatie met andere mensen). Ik zal kort beschrijven hoe de sessie om van deze schade af te komen plaatsvond. Benamingen: K - cliënt, T - therapeut (d.w.z. ik). Ik zit de cliënt tegenover mij. K: Ik heb schade! (De man schaamt zich en wacht op mijn reactie op zijn woorden. Hij heeft al een afwijzing gekregen van een psycholoog. Misschien ben ik net zo stom, ik begrijp hem niet.) T: Oh, Ik zie haar!... Je hebt inderdaad schade (ik ben het ermee eens, ik pas me aan zijn overtuiging aan. Hij verandert van houding, wordt minder gespannen) T: Hoe lang heb je deze schade al? K: Ongeveer vijf jaar geleden. T: Wanneer verschijnt het? K: Bij andere mensen. T: Wat wil je er vanaf? T: Voel je het nu? K: Ja. (de hand raakt de zonnevlecht aan) Ik merk deze aanraking. Nuttig om het resultaat te controleren. Mijn interne dialoog gaat over: “Wat moet ik doen voor de interventie, rekening houdend met de opleiding en mentale ontwikkeling van de cliënt? Ik wil echt hypnose in 6 stappen proberen? van NLP, maar het zal veel tijd kosten, met een uitleg van minstens een uur. En zal hij de instructies begrijpen? Wat als ik de 'Collapse of Anchors'-techniek probeer, als het niet helpt, ga ik dan de ingewikkeldere route.” - De keuze is gemaakt. Vervolgens moeten we actie ondernemen. Ik vraag de cliënt om het gevoel van schade te vergroten... en ik plaats een "-" kinesthetisch anker (ook wel stimulus genoemd) op de "schade", waarbij ik mijn hand op de knie druk. Ik leid mezelf af en controleer het anker. - Het werkt! Vervolgens vraag ik je om je een specifieke ervaring uit het verleden te herinneren waarin er geen schade was. We kozen voor een positieve herinnering (6 jaar geleden) toen hij aan het relaxen was op zee en gelukkig was. Door het te associëren met ervaring, plaatste ik nog een kinesthetisch “+” anker op de andere knie. Ik leid mezelf af en controleer het anker. - Werkt! Ik vraag je om je ogen te sluiten en de ankers in elkaar te laten vallen (een techniek in NLP), waarbij je beide ankers tegelijkertijd omvat (ik druk op beide knieën en houd de ankers vast, d.w.z. ik geef tegenstrijdige instructies aan het onbewuste). Ik kijk naar de gezichtsuitdrukking, ik zie verplaatsing (een poging om, nu eens in de ene staat, dan in de andere te komen). Na ongeveer 2 minuten, toen hij diep ademhaalde en zijn lichaam ontspande, vraag ik je om je ogen te openen. We zijn allebei een tijdje stil. Ik kijk naar de cliënt. Zijn ademhaling werd dieper. T: Kijk hoe het nu is. Is er enige schade? Hij slaat zijn ogen neer in de richting van de rechterschoen. Hij raakt zijn zonnevlecht aan met zijn hand. K: ... Nee... (verbaasd) T: Controleer het goed. Absoluut niet? Controles, vergelijkbaar met wat hij eerder deed. K: Absoluut, nee!