In dit artikel zullen we het hebben over een van onze huidige vaardigheden: het vermogen om contact op te nemen. Het onderwerp contact is veelzijdig en uitgebreid. Daarom besloot ik een soort 'serie' over dit vermogen te schrijven. Dus aflevering één - 'OBSERVATIE'. Ten eerste bestaat het vermogen om contact te maken op twee manieren: contact met de interne realiteit en contact met de externe realiteit. Dit vermogen is ook onze behoefte. Nu zullen we het hebben over de innerlijke kant van contact, dat wil zeggen het vermogen om contact met zichzelf op te nemen. In de moderne informatieruimte horen we vaak: hou van jezelf, accepteer jezelf, zorg voor jezelf. Installaties die niemand storen. Vaak zijn we echter helemaal niet in staat die kanten van onszelf te zien en nog veel minder te accepteren die onaangenaam voor ons zijn. Het is een feit dat onze visie en ons begrip van de interne mentale ruimte sterk vervormd kunnen zijn. De vervorming ontstaat doordat we vrij slecht in staat zijn om onze negatieve kanten, in ons begrip, kanten te herkennen: woede, jaloezie, minachting, arrogantie, hebzucht, enz. Sinds onze kindertijd hebben we gehoord: “Het is niet goed om jaloers te zijn”, “Je kunt niet boos zijn”, “De zwakken zijn bang”, “Het is niet leuk om hebzuchtig te zijn” en de lijst kan eindeloos doorgaan. Het is moeilijk om tegen te spreken dat we meer van onszelf houden als we vriendelijk, genereus en sterk zijn. En de mensen om ons heen hebben er baat bij als we zo zijn. Verdiensten en deugden maken ons menselijker, menselijker, of zoiets. Zo is het. Maar de truc is dat totdat we onze ‘donkere kant’ leren kennen, totdat we de hele verscheidenheid aan manifestaties in onszelf zien, inclusief de ‘negatieve’, we het risico lopen in een illusie te leven, zonder volledig contact met onszelf te hebben opgebouwd. Allereerst moet je de 'negatieve' kanten voor jezelf legaliseren - ze zijn tot op zekere hoogte inherent aan alle mensen. Ik heb het woord ‘negatief’ tussen aanhalingstekens gezet omdat het een conventionele aanduiding is. Het geeft onze beoordeling aan, onze houding ten opzichte van deze of gene manifestatie van de psyche. We schilderen sommige van onze manifestaties in donkere kleuren in het proces van het assimileren van sociale vereisten en normen. Omdat tijdens het opvoedingsproces de vorming van gedragsnormen vaak wordt geassocieerd met speculatie over de behoeften van het kind, worden de 'donkere kanten' herinnerd als een obstakel of bedreiging voor de bevrediging van belangrijke levensbehoeften. Als gevolg hiervan verdwijnen sommige van onze manifestaties in de schaduw, worden ze onderdrukt en onderdrukt, en na verloop van tijd zien en herkennen we ze niet meer. De integriteit gaat verloren. Er is geen volledig contact met jezelf. Het wordt niet erg mogelijk om met uw toestand om te gaan met zo'n halfblinde perceptie van uzelf. Daarom stel ik voor om te beginnen met observatie. Het eerste wat je kunt doen is jezelf toestaan ​​al je manifestaties te zien – zonder oordeel, gewoon zien. Observeer je emoties, toestanden, gedachten, reacties, impulsen, motieven, betekenissen, acties. Begin je observatie te baseren op drie aspecten: - gedachten - emoties - lichamelijke reacties Het is belangrijk om ze te herkennen, te benoemen en te observeren hoe ze zich voor je ontvouwen. Net als die akyns zingen ze liedjes, niet volgens vooraf voorbereide teksten, maar zingen ze over wat ze zien, terwijl ze woorden kiezen terwijl ze zingen. Observatie en het niet-oordelend uiten van wat je hebt opgemerkt is de eerste stap naar contact met jezelf.