Van de auteur: Ik stel voor dit verhaal te gebruiken voor ouders die niet weten hoe ze aan hun geadopteerde kinderen moeten uitleggen waar ze vandaan komen. In dergelijke gevallen hoeven kinderen niet te liegen; het is voldoende om de waarheid in een sprookjesachtige vorm te presenteren, en steeds meer echte details toe te voegen naarmate het kind opgroeit. Het hout knetterde in de open haard en verspreidde een zoet en warm kerstaroma door de hele kamer. Bij de open haard, in een grote velours stoel, zaten twee mensen: een moeder en haar zoontje Sashunya. Sashunya hield het middel van zijn moeder stevig vast met zijn kleine armen, drukte zijn hoofd tegen haar borst en keek naar het vuur. Moeder streelde teder en zorgvuldig zijn haar en dacht aan iets van haarzelf - fantastisch en magisch. - Mam, waar kom ik vandaan? - vroeg Sasha plotseling heel serieus, terwijl hij zijn moeder in de ogen keek alsof hij al volwassen was en alles begreep. Moeder was niet verrast door deze vraag. Ze had lang op hem gewacht en had het antwoord al klaar. Nu Sashunya haar hier zelf naar vroeg, werd het tijd om zijn zoon het verhaal van zijn afkomst te vertellen. En moeder begon haar verhaal..."De koning en de koningin woonden in één groot, mooi en gezellig paleis. Ze waren onlangs getrouwd en hielden heel veel van elkaar. Er was een wet in hun koninkrijk: alle koningen en koninginnen die in liefde en harmonie waardeerden en begrepen elkaar, ontvingen een prachtig wonder van God als beloning. Dit wonder maakte de levens van koningen en koninginnen nog gelukkiger, en hun liefde werd nog sterker het paleis van de koning en de koningin. Dit gebeurde met de helden van dit verhaal. De koning en de koningin wachtten tot het universum hen een wonder zou sturen, en hun paleis zou verlicht worden met een magisch en puur licht kersenjam, en de koning maakte speelgoed voor hen van de kamer van het kleine Mirakel. Maar de tijd verstreek en er waren er nog steeds twee. Elke dag baden ze, en elke ochtend, als ze uit bed kwamen, verwachtten ze hun kinderen te zien langverwachte, zo geliefde Mirakel voor hen En toch gingen ze alleen ontbijten met kersenpannenkoekjes. Op een dag kon de koningin het niet uithouden, viel op haar knieën en wendde zich in tranen naar de hemel: - Lieve hemel! Wij kijken erg uit naar het Mirakel en missen het enorm. De koning en ik houden zo veel van elkaar dat onze liefde genoeg is voor drie. Wanneer zal het in ons paleis verschijnen - ons Wonder? Toen kwam er een stem uit de hemel, stil en zacht, als een frisse lentewind: - Blijf elkaar geloven en liefhebben, en dan zal er een Wonder in je leven komen. Het is al op aarde, het enige wat je hoeft te doen is het te vinden. De volgende dag sloten de koning en de koningin het paleis af en vertrokken voor een lange reis op zoek naar een wonder. Ze reden over smalle paden, donkere bossen, waarvan de bomen zo dicht bij elkaar groeiden dat zelfs een klein stukje blauwe lucht achter de takken niet te zien was - alleen de eeuwige nacht, alleen de eeuwige duisternis. Daarna liepen ze door de met sneeuw bedekte velden in de winterkou en lieten hun koninklijke koets achter in het donkere bos, omdat de wielen ervan verstrikt waren in doornige struiken en zelfs de koning ze niet kon bevrijden. Na de met sneeuw bedekte velden, koud en nat, kwamen ze naar buiten in de hete zon. Hun kleren droogden onmiddellijk en de koning en de koningin konden eindelijk opwarmen, maar hun vreugde duurde niet lang. De zon brandde zo brandend, zo meedogenloos dat ze nauwelijks door dit hete, zwoele gedeelte heenkwamen. Hun kleding verloor kleur en vorm door lange omzwervingen, hun huid veranderde van wit in goud en hun voeten werden vertrapt tot bloed. Alleen hun ogen bleven even helder en puur. Gedurende de hele reis hebben de koning en de koningin niet één keer het verlangen gehad om terug te keren naar hun luxueuze, gezellige paleis. Ze gingen altijd voorwaarts en geloofden dat, ongeacht de beproevingen waarmee ze te maken kregen, er een prachtige beloning op hen wachtte: hun wonder. Eindelijk zagen de koning en de koningin voor zich een klein huis van twee verdiepingen, op de binnenplaats waarvan abrikozenbomen in bloei stonden. Een vrouw zat op een bankje bij de ingang van het huis en glimlachte naar de naderende reizigers. - Gegroet, beste mensen. Wij jij.