Een volwassen vrouw weet dat als niets je gelukkig maakt, het geen verveling of een gril is. Dat dit behandeld moet worden. Echt volwassen geworden. Ze kan depressie duidelijk onderscheiden van blues. De blues zal vroeg of laat verdwijnen, maar depressie verdwijnt niet zo gemakkelijk. Hoe weet ze dit? Weet je hoeveel van deze depressieve aanvallen ze in haar leven heeft meegemaakt? Ik heb zoveel geleden, ik huilde. Alles is gebaseerd op persoonlijke ervaring. Ze ging zelfs stilletjes (zodat haar familie het niet zou weten, ze zouden het niet begrijpen) naar persoonlijke therapie, in de veronderstelling dat er iets mis met haar was. Maar nee. Alles is in orde. Hij wordt niet gek. Depressie is nu de meest voorkomende psychische stoornis. De WHO heeft de 21e eeuw uitgeroepen tot de eeuw van de depressie. Dus waarom zou een volwassen vrouw niet trendy moeten zijn? Alleen maar omdat ze meer dan vijftig dollar heeft? Nee. Ze is net zo vatbaar voor deze aandoening als alle anderen. Ze heeft gewoon meer ervaring. Terwijl de hele wereld op zoek was naar universele behandelmethoden, had ze alles al geprobeerd. Psychologen en psychiaters ook. En ze koos een geschikte strategie voor zichzelf. Dus als je moeder ging liggen om te lijden, ga dan bij haar weg. Geef de gelegenheid om een ​​pauze te nemen. Het is niet nodig om voor haar rond te springen met deze Afrikaanse rituele dansen “wat een prachtige dag, wat een prachtige boomstronk... en mijn lied.” Je hebt dit niet nodig: "Mam, wat is er met je aan de hand, kijk hoe mooi het weer is" of "Moeder, wat mis je?", "Maak je klaar, kom op, glimlach." deze lachers van jou. Laat haar met rust. Laat hem huilen. Ze heeft iets om over te praten. In de loop van je hele leven zijn er zoveel onvergeeflijke fouten geweest, zoveel dat je niet via jou hebt ontvangen, die moeder, laat haar niet rustig lijden, van gedachten veranderen. Als je haar met je positors uit deze staat haalt, zal ze zich niet langer voor je openstellen, zich verstoppen en nog meer lijden. Lach voor je, maar lijd in je ziel. Denk aan deze gevallen waarin een normaal glimlachende werknemer gisteren en vandaag de Dnjepr in sprong. Dit is een verborgen depressie, waarbij mensen hun emotionele problemen verbergen om niemand in hun omgeving tot last te zijn. Wat u kunt doen, is blij zijn dat zij u vertrouwen en deze aandoening serieus nemen. Er is natuurlijk hulp nodig. Maar niet nu. U kunt competent, resoluut en niet met een opzettelijk zelfverzekerde stem (zoals een ziekenhuisverpleegkundige) vragen of er iets nodig is. En dat is alles. Een volwassen vrouw die honderdhonderd van dergelijke depressies heeft meegemaakt, weet dat er in de eerste plaats voorafgaande signalen waren voordat ze in snikken uitbarstte: angst, prikkelbaarheid, verlies van plezier, slapeloosheid, enzovoort. Een volwassen, volwassen vrouw zal in dit stadium nooit beginnen zichzelf te redden met gidazepam en kalmerende middelen. Omdat ze het al geprobeerd heeft en het niet hielp. Ze weet dat het ook niet vanzelf overgaat. Ze weet dat ze zichzelf binnenkort zal vernietigen met gedachten over haar nutteloosheid, lelijkheid en minderwaardigheid. Ze zal het tegenovergestelde van anderen willen horen, maar zal het niet vragen, omdat ze zich schaamt om het verlies van haar zelfrespect toe te geven. Ze weet dat ze nu de hele wereld om haar heen als somber en hopeloos zal ervaren. Ze weet dat ze haar eigen rechter en beschuldigde zal zijn, en dat deze scheiding van haar een wrede en sadistische innerlijke ouder zal omvatten, die alleen maar straft en nooit vergeeft uitgang. Ze betreurt de hopeloosheid van het leven, merkt niet wat haar handen hebben gecreëerd, haar invloed, haar creativiteit, haar kracht van gezinscomfort; gezonde, gelukkige kinderen, liefhebbende kleinkinderen, heerlijk eten; een paar heel ontroerende kussens, met je eigen handen gemaakt en zo mooi in het interieur passen, en wat een spannende bloemen in de voortuin. En nog veel meer andere geneugten van het leven die ze koestert. Waarin ze haar ziel heeft geïnvesteerd, waar anderen dankbaar van genieten en gebruik van maken. Alles is nu leeg en onbeduidend. Nu verkeert ze in wanhoop en machteloosheid. In onthechting en snikken. Maar wat weet je van de vreugdeloosheid van het leven... Alleen kan het het zich niet veroorloven om lange tijd inactief te blijven. Het leven gaat. De wereld zal niet op haar wachten. Dan zal ze haar ogen openen,)