Het menselijk leven begint met vergelijken. De baby is een paar minuten oud en hij is al gewogen, gemeten en Apgar-scores berekend. Dit alles is om te vergelijken met de normen van fysieke en mentale ontwikkeling. En nu is hij al 6 maanden oud en zijn moeder kijkt naar hem en kijkt naar de baby van haar vriend die hem kwam bezoeken. En dan realiseert ze zich dat de baby van haar vriendin alleen zit, en dat haar zoon er niet eens aan denkt om te gaan zitten. De neuroloog schrijft ook onbegrijpelijke diagnoses en geeft aanwijzingen voor massage. En meestal wordt de moeder alleen gelaten met haar zorgen dat haar kind niet zo is en dat ze iets verkeerd doet. In mijn praktijk zijn er andere verhalen gebeurd: een moeder deelt haar ervaringen en angsten met haar dierbaren, maar als reactie wijzen ze haar af: “in ons gezin begint iedereen na 5 uur te praten”, “in ons gezin kan niemand tekenen , waar zal het kind uit putten?” “...Je kunt eindeloos verhalen vertellen over gemiste kansen. Heeft u al geraden waar we het over gaan hebben? Ja! Dit zijn ouderlijke vergelijkingen en hoe deze ons leven beïnvloeden. En kun je in het algemeen iets doen als je 40 jaar oud bent en creatief aan de slag wilt (een vriendin heeft tijdens een cursus zo'n gaaf vest voor zichzelf gebreid), maar je hoort de stem van je moeder en grootmoeder: “Nou, Je bent geen naaister! Het belangrijkste is om een ​​tien te halen voor wiskunde!” Laten we eens kijken hoe de psyche van het kind reageert op de cijfers van de ouders en of die überhaupt nodig zijn. Als onze ouders ons vergelijken, kunnen we verschillende accommodatiemogelijkheden kiezen. De eerste is om onze naasten te geloven dat we in deze kwestie niet zullen slagen, we zijn er niet tegen bestand, we hebben er geen talent voor. En elke keer dat we de behoefte hebben om dichter bij datgene te komen dat bekritiseerd is, zal onze psyche ons beschermen. Er zijn verschillende verdedigingsmechanismen in de psychologie. Een daarvan heet introjectie en wordt meestal geërfd van onze ouders. In de kleutertijd bekritiseert het kind de woorden van zijn ouders niet en gelooft het alles. En er wordt een beeld in zijn hoofd opgebouwd over wie hij is, wat voor soort persoon hij is en welke talenten en capaciteiten hij heeft. Of heeft het niet. Of een volwassen kind in zichzelf gelooft of niet, hangt van veel factoren af. De tweede manier van leven is tegen de stroom ingaan. De moeder van het kind zegt bijvoorbeeld liefdevol: 'Dwaas, je bent van mij', 'Laten we gaan, arme student, uit eten.' Het kind (gewoon of begaafd in intellectuele ontwikkeling) leert dat hij niet erg slim is. En om geliefd en verzorgd te worden, moet je zijn zoals zijn moeder hem ziet. En hij heeft een neurotisch verlangen om de eerste te zijn, een uitstekende student, enz. En het zal moeilijk voor hem zijn om te stoppen: hij zal studeren, studeren en studeren. Hij zal bewijzen dat hij slim, knap en hardwerkend is. Er is nog een andere optie als ouders om de een of andere reden zeggen: "Jij bent mijn trots!", "Jij bent de slimste!", "Jij bent de mooiste!" Maar het kind groeit op en als hij naar school komt, beseft hij dat hij niet de slimste en niet de mooiste is. En vandaag is hij zeker niet de trots van zijn ouders, aangezien de leraar het dagboek met rode inkt bedekte met opmerkingen over het schreeuwen in de klas (hij is tenslotte de slimste). Hier wordt de leerling geconfronteerd met teleurstelling in zichzelf en wantrouwen jegens zijn ouders. En dan wordt gekozen voor een van de hierboven beschreven strategieën. Is vergelijken altijd slecht? Zoals ik hierboven al schreef, kan de moeder door te vergelijken merken dat er iets mis is met het kind en tijdig contact opnemen met specialisten. En als de moeder zichzelf niet de schuld geeft, niet in paniek raakt, d.w.z. Als haar energie wordt besteed aan ‘iets doen’, dan zal er zeker sprake zijn van ontwikkeling. Zowel moeder als kind. Het zal zeker niet gemakkelijk zijn. Maar groeien en ontwikkelen is niet altijd gemakkelijk en leuk. Hoe zouden we leren als we onze vaardigheden en kennis niet met die van anderen zouden vergelijken? Terwijl we een bepaalde ontwikkelingsfase doorlopen, concentreren we ons op idealen die voor ons belangrijk zijn. Voor een kleuter is dit vader of moeder, broer of zus. Voor een tiener is het meestal een soort marginaliteit. Voor een volwassene kan dit een spiritueel persoon zijn of een meester in zaken. En onze richtlijnen veranderen elke keer. Het belangrijkste is dat ze binnen handbereik zijn, en dat wij iets doen om de gewenste hoogte te bereiken. Als je zit en.