Hoe werkt Gestalttherapie? Tekenen van een sleutelervaring zijn vrij eenvoudig: het gaat om het onderwerp dat de cliënt als eerste begint te openbaren; de cliënt ervaart tekenen van intense emoties (spanning in het lichaam, snel). ademhaling, veranderingen in de toon en intonatie van uitspraken, en over al het andere dat de cliënt zegt, zal hij op dit sleutelonderwerp terugkomen Wanneer de cliënt zich een problematische situatie herinnert, vraagt de therapeut daarover te praten in de tegenwoordige tijd en in de ik-persoon, zodat de cliënt ervaart waar hij het over heeft zien wat er in de hele situatie gebeurt. Heel vaak kunnen we bij mensen die vatbaar zijn voor depressie, in plaats van over iets concreets te praten, een verhaal vol abstracte concepten horen. Heb je je ooit afgevraagd waarom we vaak ‘het beste willen doen, maar het altijd lukt’? De belangrijkste reden is dat het nadenken over het probleem zich op de ene plek bevindt, en de energie die nodig is voor verandering op een andere plek. De reden hiervoor ligt in het vermijden van gevoelens, en het vermijden van emoties houdt op zijn beurt verband met het feit dat we ze ooit herhaaldelijk hebben ervaren en vervolgens hebben geleerd ze voor ons eigen bewustzijn te verbergen. Hoe kunnen we omgaan met depressieve ervaringen zonder het lijden te vergroten? Voor zelfstandig werken met depressieve ervaringen stelt Gestalttherapeut M. Shiffman (2008) de volgende reeks stappen voor: Stap 1. Word je bewust van de ontoereikende emotie. Een dergelijke emotie (wrok, melancholie, schaamte, angst, angst, woede) is vaak irrationeel, de redenen voor het optreden ervan in een bepaalde situatie lijken niet duidelijk genoeg en worden vrijwel onmiddellijk als buitensporig ervaren. Stel jezelf de vraag: “Waarom heb ik zoveel pijn?” Stap 2: Voel de uiterlijke emotie. Om een diepere ervaring te realiseren, is het belangrijk om vanaf de oppervlakte van de ervaring te beginnen. “Wanneer begon deze ervaring? In welke context is het ontstaan? Wat heb ik gezien, gehoord, gedacht waardoor ik deze emotie kreeg (angst, wrok, schaamte, schuldgevoel). Wat gebeurde er daarna? Stap 3. “Wat voelde ik nog meer? (voor)". In de figuurlijke uitdrukking van T. Burley (2007) beginnen we vaak met het analyseren van de gebeurtenissen bij een treinongeluk nadat het treinongeluk heeft plaatsgevonden. Maar de ware redenen voor wat er is gebeurd, worden pas duidelijker als we de voorgaande omstandigheden analyseren (wie de route heeft uitgetekend, hoe de wisselwachter en de treindienstleider werkten, wat de staat van de spoorlijnen was, enz.). We passen hetzelfde principe toe de analyse van de emotionele inhoud van ervaringen. Welk gevoel of ervaring ontstond vóór de externe emotie? Misschien was het vluchtig, subtiel en ging het vooraf aan een oppervlakkige emotie. Vaak maskeren oppervlakkige emoties – zoals angst – een diepere ervaring – de noodzaak om een keuze te maken, de angst om iets te verliezen of te rouwen om een verlies. Woede kan ook de pijn van verlies of de angst voor onzekerheid maskeren. Stap 4: Identificeer het algehele proces. Bekijk de situatie van buitenaf. Hoe is dit nog meer in het leven? Terwijl je je concentreert op een diepe emotie, kun je je een aantal vergelijkbare situaties herinneren en het gebied van je specifieke gevoeligheid en kwetsbaarheid bepalen en toegang krijgen tot belangrijke herinneringen uit het verleden. Misschien voelde jij dezelfde schaamte toen je als kind publiekelijk met iemand anders werd vergeleken? Of werd de woede voorafgegaan door intense afgunst, en kunt u zich situaties herinneren waarin u van iets werd beroofd en anderen benijdde die iets hadden dat u niet had? Met andere woorden, het is belangrijk om op te merken “wat vergelijkbaar is met wat ik doe in vergelijkbare situaties.” Stap 5. Generaliseer het algemene gedragspatroon en identificeer interne conflicten. In de toekomst wordt het voorgesteldvat alle componenten van ervaringen samen: een oppervlakkige emotie, de context waarin deze zich voordoet, de onderliggende diepere emotie, waarbij een zich herhalend proces wordt benadrukt. Een dergelijke analyse stelt ons in staat diepgaande mechanismen van stemmingsregulatie te identificeren, triggers van interne conflicten. U hebt bijvoorbeeld sterke woede ervaren jegens een kind dat niet naar u luistert en zijn speelgoed niet wil opbergen. Je was verrast door de hoeveelheid irritatie jegens hem. Je begon woede te onderzoeken en ontdekte onder de woede een afgunst voor de mate van vrijheid die hij heeft. Nadat je jezelf een vraag had gesteld over de context van het ontstaan van vrijheidsafgunst, ontdekte je dat je de laatste tijd volgens een zeer strikt schema leeft dat je voor jezelf hebt georganiseerd, waardoor je werkdruk toeneemt en je jezelf niet toestaat te rusten. Toen u zich begon te herinneren hoe u de beslissing nam over de extra werklast, ontdekte u plotseling dat u ‘aan het werk ging’ om uzelf af te leiden en over te stappen van moeilijke ervaringen in een conflictuele relatie met uw partner. Toen herinnerden ze zich dat je moeder ongeveer hetzelfde deed als ze beledigd of boos was. Ze begon ook iets te doen met een zekere mate van razernij: afwassen, schoonmaken, de was doen, enz. Door zelfonderzoek kon je dus het patroon van verplaatste agressie (deflexieve woede) identificeren en begrijpen waar agressie vandaan komt. en hoe het gebeurt. Of achter de woede schuilt de ervaring van schuldgevoel, het gevoel dat je niet goed genoeg bent als moeder, het schuldgevoel dat je het nog slechter doet dan je eigen moeder, en misschien zelfs de dag herinnert waarop je, uit wrok en machteloze woede tegenover je eigen mening -georiënteerde moeder van andere mensen en onder verwijzing naar andere kinderen als voorbeeld, besloot dat je je eigen kind nooit zou dwingen de vastgestelde regels te volgen, en besefte daarmee hoe je deze situatie in het geheim zelf hebt gecreëerd. In de toekomst zul je jezelf niet langer verwoed verwijten maken schuldgevoelens omdat u boos bent op uw kind, uzelf nog hulpelozer maakt, en u zult uw gedrag in de daadwerkelijke conflictsituatie waarin deze agressie wordt gegenereerd nauwlettend in de gaten houden en inspanningen leveren om de situatie die de emotie opwekt te veranderen. Door je bewust te zijn van de volgorde waarin emoties voorkomen (“trajecten van situatiefiguren”) en de context van hun optreden (“achtergrond van de situatie”), heb je de mate van beheersbaarheid van situaties vergroot en de ervaring van hulpeloosheid verminderd Door de cliënt tijdens een individuele sessie op de ervaring te concentreren, helpt de Gestalttherapeut de redenering van de cliënt over de situatie en het leven in het algemeen en de energie ervan, die vervat zit in emoties en ervaringen, te verenigen. Het belangrijkste aandachtspunt van de therapeut en de cliënt is niet de inhoud van de verklaring, maar het proces dat zich tijdens de verklaring afspeelt. Perls zelf heeft de essentie ervan kort uitgedrukt in de meest beknopte definitie van Gestalttherapie: 'Ik en jij, hoe en nu' ('Ik en jij, hier en hoe?'). Wat doet de cliënt als hij spreekt? Ervaart hij zijn woorden, is hij echt vastbesloten om iets in zijn leven te veranderen, of speculeert hij alleen maar? Hoe voelt hij zich tijdens het verhaal? Drukt hij zich duidelijk en volledig uit, of laat hij iets ongezegd en verbergt hij iets? Spreekt hij namens zichzelf of heeft hij het over mensen in het algemeen? De grondlegger van de Gestalttherapie, F.S. Perls, verdeelde alle soorten pseudo-intellectuele vermijding (mindfucking) en verklaringen door over iets in het algemeen (over) te praten in drie soorten: “psychologische onzin.” "Kippenpoep" zijn verschillende zinloze gesprekken over het weer, hoe het gaat, enz.; ze worden zomaar gebruikt om pauzes op te vullen en zijn een bekende manier om spanning veroorzaakt door contact te verlichten. ‘Bull shit’ is zwaarder en stinkender, omdat het gesprekken omvat over relaties in het algemeen, de psychologie van volwassenen en kinderen, mannen en vrouwen. vrouwen. En tot slot de meest logge ‘olifantenpoep’: praat over filosofie, existentiële bestemming en zelfs over de Gestalttherapie zelf. Eigenlijk kunnen al deze gesprekken geestelijk voedsel zijn, maar als ze keer op keer worden gekauwd, vermijdenvolledig en direct contact met jouw ervaringen of met een andere persoon, dan kunnen deze veranderen in het bovengenoemde psychologische product. De Gestalttherapeut richt de cliënt op wat hij zelf als vertrouwd en vanzelfsprekend beschouwt, en bevordert daarbij het bewustzijn van verschillende vormen van onderbreking van het contact met zichzelf en anderen. We praten bijvoorbeeld voortdurend tegen onszelf, uiteraard niet hardop, maar in de vorm van eindeloos nadenken. Ons denken zelf vertegenwoordigt de toespraak van anderen die we ooit hebben gehoord en die we in onszelf hebben geplaatst, nadat we hebben geleerd onze percepties en sensaties op deze manier te labelen. Oefening “Bewustzijn van de interne dialoog” “Zit comfortabeler, sluit je ogen... Probeer lichamelijke spanningen op te merken en probeer niet te ontspannen, wees je er gewoon van bewust... Schenk aandacht aan de geluiden om je heen... Concentreer je aandacht voor je gedachten... Probeer ze tegen jezelf uit te spreken, alsof je het hardop zegt... Hoe klinkt je stem? Is hij lang of klein? Vrouw of man? Hoe zou jij eruitzien als je dit zei? Herken je iemand anders in deze intonaties?” Dus in de loop van de verdere discussie haalt de Gestalttherapeut de cliënt uit de automatische interne monoloog van negatieve inhoud, en dit stelt ons in staat de geschiedenis van de opkomst van dergelijke geïnternaliseerde () te traceren. geïntrojecteerde) negatieve houding ten opzichte van zichzelf. Volgens sommige onderzoekers is de combinatie van negatief denken met een negatieve interne dialoog heel typerend voor mensen die aan een depressie lijden (Bolstad R., 1998). Als iemand die vatbaar is voor depressieve reacties een kleine vergissing of misrekening heeft gemaakt, begint hij onmiddellijk met pijnlijke introspectie in plaats van de situatie te analyseren (implementeert introjectieve dynamiek) (Blatt S., et al., 1982). Hij herinnert zich dit soort fouten uit het verleden, legt verschillende soorten relaties tussen negatieve gebeurtenissen vast, ontdekt daarin een bepaald systeem, waarvan de uiteindelijke overtuiging zal zijn: 'Ik ben slecht en liefde en een goede relatie onwaardig.' ‘Mentale kauwgom’ van ideeën over de eigen inferioriteit en het onrecht van de wereld wordt de belangrijkste inhoud van depressief denken. Negatieve zelfanalyse is een gevolg van splitsing - een deel van het 'ik' (bestaande uit negatieve introjecten) observeert het gedrag van andere delen van het 'ik' en reageert er agressief op. De taak van de Gestalttherapeut is in dit geval om de mechanismen bewust te maken van het keren van agressie tegen zichzelf en het werk van 'introjecten'. Door oordelen over zichzelf en interne verboden te ‘kauwen’, en de energie van agressie van zichzelf te richten op het oplossen van het probleem dat deze veroorzaakte, krijgt een persoon de kans om uit de vicieuze cirkel te komen en de subjectieve ervaring van hulpeloosheid te verminderen. Oefening ‘Bewustwording van de innerlijke criticus’ ‘Ga zitten en sluit je ogen. Stel je voor dat je naar jezelf kijkt terwijl je tegenover je zit... Creëer een beeld alsof je in een spiegel wordt weerspiegeld... In welke positie zit hij? Hoe is hij gekleed? Wat is zijn gezichtsuitdrukking? Bekritiseer dit beeld in stilte, alsof u zich tot iemand anders richt... Begin zinnen met de woorden 'je moet', of eisen die gelijkwaardig zijn aan deze... Maak een grote lijst van deze eisen... Luister naar je stem. Hoe klinkt het? Welke gedachten stromen hier doorheen? Stel je nu voor dat je met het beeld van plaats bent gewisseld... Wat zeg je als antwoord? Wat brengt jouw toon over? Hoe voel jij je als je op kritiek reageert? Wissel nu van rol en word weer je eigen criticus... Merk alles op wat er met je lichaam gebeurt... Merk het verschil in lichamelijke sensaties op in elke rol... Wat is het verschil en verschil? Herken je iemand anders in de stem die zegt ‘je moet’? Tijdens de oefening herkennen sommige cliënten in hun interne dialogen de intonaties van belangrijke mensen uit het verleden die hen een slechte houding ten opzichte van zichzelf en auto-agressieve manieren hebben aangeleerd om op te reageren. spanning. Een klassiek voorbeeld van een auto-agressieve reactie is zelfverwijt. Dankzij zelfverwijt, doordat hij een slechte houding ten opzichte van zichzelf stevig heeft geïnternaliseerd (geïntrojecteerd), zal iemand die vatbaar is voor een depressieve reactie.