Gennady Ivanovitsj Maleichuk Momenteel zijn er een aantal psychologische theorieën (Z. Freud, L.S. Vygotsky, E. Erikson, L.I. Bozhovich, D.B. Elkonin), auteurs die beweren dat een volledig functionerende persoonlijkheid gevormd door het doorlopen van regelmatige stadia in zijn ontwikkeling. En elke fase gaat gepaard met een crisis - een keerpunt in iemands leven, dat plaatsvindt tijdens de overgang naar de volgende fase van psychosociale ontwikkeling, en de auteurs beschouwen crises als een noodzakelijke en verplichte voorwaarde voor verdere menselijke ontwikkeling. E. Erikson merkt dus op dat een crisis niet de dreiging van een catastrofe betekent, maar een keerpunt, en daarmee een ontogenetische bron van kracht. Volgens I.Yu. Kolyutsky ervaren sommige mensen die de volwassenheid hebben bereikt een nieuwe, ‘ongeplande’ crisis, die niet beperkt blijft tot de grens van twee stabiele levensperioden, maar die zich binnen een bepaalde periode voordoet. Dit is de zogenaamde crisis van 40 jaar. Zoals u weet, ervaart iemand tijdens een midlifecrisis ervaringen met betrekking tot het bepalen van zijn plaats in het leven. Een persoon evalueert zijn prestaties in vergelijking met de idealen die aan het begin van de opgroeiperiode zijn gesteld, rekening houdend met de tijdelijke beperkingen van de mogelijkheid om ze te implementeren, er is een reorganisatie, heroverweging en herwaardering van die overtuigingen, waarden en betekenissen die van belang waren voor de persoon gedurende zijn hele vorige leven. Deze ervaringen houden rechtstreeks verband met de identiteit van een persoon, die wetenschappers definiëren als een gevoel van eigen identiteit, iemands eigen waarheid, volledigheid, het behoren tot de wereld en andere mensen; een gevoel van verwerving, adequaatheid en stabiliteit van persoonlijk eigendom van het eigen Zelf, ongeacht de situatie. De crisis van 40 jaar vereist dus een aanpassing van iemands levensplan, de ontwikkeling van een grotendeels nieuw Zelfconcept en acceptatie van iemands leven. naarmate het zich ontwikkelt. Doel van het onderzoek: het onderzoeken van de kenmerken van de persoonlijke identiteit tijdens de midlifecrisis. Onderwerp van het onderzoek: een volwassene van 36 tot 43 jaar. Onderwerp van het onderzoek: kenmerken van de persoonlijke identiteit (11 mannen en 39 vrouwen) in de leeftijd van 36 tot 43 jaar. Tijdens ons onderzoek zijn we ervan uitgegaan dat de crisis van 40 jaar (midlifecrisis) een identiteitscrisis is. Om deze hypothese te testen, hebben we voor de volgende methoden gekozen: 1 . Methodologie voor de studie van zelfhouding (MIS) door R.S Panteleev, gericht op het bestuderen van de kenmerken van de interne dynamiek van zelfbewustzijn, de structuur en specificiteit van de houding van het individu ten opzichte van zijn eigen 'ik'. De proefpersonen krijgen 110 stellingen en een standaardantwoordformulier voorgelegd, waarop ze op elk van de punten moeten aangeven of ze het er wel of niet mee eens zijn. De interpretatie werd uitgevoerd door het profiel van drie modaliteitsfactoren te analyseren: zelfwaardering; autosympathie; interne wanorde.2. Test om het niveau van zelfactualisatie van een persoon te beoordelen (“SAMOAL”). De techniek omvat 100 gepaarde uitspraken, waaruit er tijdens de enquête één moet worden geselecteerd, verdeeld over 11 schalen, en omvat ook het berekenen van de ‘algemene indicator van zelfactualisatie’. In ons werk gebruikten we 3 van 11 schalen: autonomie; zelfinzicht; autosympathie.3. Test "Wie ben ik?" M. Kuhn en T. McPartland werden gebruikt om de inhoudelijke kenmerken van het zelf te bestuderen. Om de verkregen gegevens te verwerken, werd de inhoudsanalysemethode gebruikt. Alle resultaten van het verwerken van de vragenlijst “Wie ben ik?” waren onderverdeeld in 2 categorieën: objectieve kenmerken; subjectieve kenmerken.4. Methodologie voor het bestuderen van eigenwaarde door Dembo-Rubinstein. De proefpersonen kregen een aangepaste versie van deze methode voorgeschoteld, bestaande uit 10 schalen: externe aantrekkelijkheid; fysieke toestand; onderwijs; succes in arbeids(professionele) activiteiten; zelfrealisatie in het gezinsleven; sociale status; betekenis voor anderen; gevoel van levensvreugde; zin van het leven; beheersbaarheid van iemands leven De interpretatie vond plaats door er drie te analyserengemeenschappelijke factoren:1. eigenwaarde van uiterlijk (inclusief schalen 1 en 2); 2. zelfbeoordeling van het niveau van sociale prestaties (bestaat uit schalen 3 – 7); 3. zelfbeoordeling van levenstevredenheid (inclusief schalen 8, 9, 10).5. Klinisch interview, met als doel de mate van vervreemding te onderzoeken. De methode was een semi-gestructureerd interview, het aantal hoofdvragen was 12. Het gesprek vond plaats in een ontspannen sfeer bij de proefpersonen thuis en omvatte de volgende fasen. : 1. het creëren van een “vertrouwensafstand”; het verstrekken van vertrouwelijkheidsgaranties; bepaling van de dominante motieven voor het afnemen van interviews; 2. gesprek over hoofdzaken; 3. beoordeling van het resultaat van het interview. De resultaten werden opgenomen met behulp van een voicerecorder en vervolgens gepresenteerd in de vorm van geschreven teksten. Verwerking van de ontvangen gegevens: de algemene indicator van vervreemding werd bepaald, evenals het niveau van vervreemding aan de hand van drie parameters: 1. vervreemding in de tijd; 2. vervreemding in de sociale ruimte; 3. vervreemding van de ‘ik’-ruimte. Kwantitatieve en kwalitatieve analyse van de verkregen gegevens. De resultaten van de primaire statistische gegevensverwerking lieten zien dat de meerderheid van de proefpersonen (60%) kan worden geclassificeerd als iemand met een gemiddeld niveau van vervreemding, namelijk 32% van de proefpersonen. de onderzochte personen hebben een laag niveau van vervreemding, en slechts 8% van de mensen ervaart een hoog niveau van vervreemding. Wat betreft de indicatoren volgens de methode om de zelfhouding te bestuderen, deze worden weergegeven in Tabel 1. Tabel 1. Verdeling van de onderwerpen volgens de methode om de zelfhouding te bestuderen. naar de resultaten van de methode om zelfhouding te bestuderen Modaliteitsfactoren NIVEAU laag gemiddeld hoog zelfbeeld 0% 78% 22% autosympathie 4% 54% 42% interne stoornis 18% 60% 22% Analyse van de eerste factor “zelf-houding”. waardering” laat zien dat geen van de proefpersonen, afhankelijk van het niveau van vervreemding waartoe zij behoren, een laag zelfbeeld heeft, dat wil zeggen dat absoluut alle proefpersonen een positieve beoordeling van zichzelf hebben in relatie tot sociaal-normatieve criteria: moraliteit , succes, wil, vastberadenheid, sociale goedkeuring. Opgemerkt moet worden dat van de twee onderwerpen met een laag niveau van autosympathie de ene persoon tot een hoog niveau van vervreemding behoort, en de ander daarentegen tot een laag niveau. dat er geen verband bestaat tussen het niveau van autosympathie, dat R.S. Panteleev definieerde als de emotionele houding van het subject ten opzichte van zichzelf, en manifestaties van een identiteitscrisis. Maar tegelijkertijd bleek uit de analyse van gegevens over de factor 'interne wanorde' dat van de elf mensen die een hoog niveau van interne wanorde ontvingen, tien mensen een gemiddeld en hoog niveau van vervreemding hebben, en dat slechts één persoon tot een laag niveau behoort. Deze factor bevat schalen die interne conflicten en zelfverwijt registreren en wordt geassocieerd met een negatieve zelfhouding, onafhankelijk van autosympathie en zelfwaardering. Er bestaat dus een verband tussen de bovengenoemde kenmerken van iemands zelfhouding op middelbare leeftijd en een identiteitscrisis. Laten we vervolgens verder gaan met het analyseren van de gegevens die zijn verkregen met behulp van een test om het niveau van zelfactualisatie van een individu te beoordelen. De resultaten van deze techniek worden ook weergegeven in Tabel 2. Tabel 2. Verdeling van proefpersonen volgens de resultaten van de techniek voor het beoordelen van het niveau van zelfactualisatie van het individu LEVEL-schalen laag gemiddeld hoog autonomie 18% 66% 16% zelf -begrip 14% 70% 16% autosympathie 2% 62% 36% Analyse van de eerste schaal De 'Autonomie'-methodologie liet zien dat van de 8 proefpersonen met een hoog niveau van autonomie, 7 mensen een laag niveau van vervreemding hebben. We kunnen dus de relatie observeren tussen het niveau van identiteitscrisis en autonomie, dat A. Maslow definieert als het belangrijkste criterium van iemands geestelijke gezondheid, de integriteit en volledigheid ervan op de tweede schaal onthulde de afwezigheid van afhankelijkheid tussen het niveau van vervreemding en het niveau van gevoeligheid, gevoeligheid voor iemands verlangens en behoeften, aangezien van de 8 proefpersonen met een hoog niveau van zelfinzicht, 4 mensen een laag niveau van vervreemding hadden en 4 mensen een gemiddeld niveau hadden 'schaal bracht ook geen verband metindicatoren van vervreemding, aangezien 98% van de respondenten een gemiddeld tot hoog niveau van autosympathie heeft, en slechts één persoon een laag niveau van autosympathie heeft. De volgende stap is het analyseren van de verkregen gegevens met behulp van de ‘Wie ben ik’-techniek. In het algemeen moet worden opgemerkt dat deze techniek niet indicatief is voor de studie van de verschijnselen die we bestuderen. Zo gaf 26% van de proefpersonen (13 personen) meer objectieve kenmerken aan, waarbij 4 mensen een laag niveau van vervreemding hadden, 7 mensen een gemiddeld niveau hadden, en 3 mensen een hoog niveau van vervreemding hadden. 68% van de respondenten gaf meer subjectieve kenmerken aan, 6% - even objectief als subjectief. Vervolgens zullen we de gegevens analyseren die zijn verkregen met behulp van de onderzoeksmethodologie voor eigenwaarde. Volgens de factor 'Externe aantrekkelijkheid' heeft 66% van de respondenten een hoog niveau van tevredenheid over hun uiterlijk en fysieke conditie, 30% van de respondenten - gemiddeld tevredenheidsniveau, en 4% (2 personen) behoort tot een laag tevredenheidsniveau, en beiden hebben een hoge mate van vervreemding. Analyse van de factor “. sociale prestaties” bleek dat 68% van de proefpersonen een hoge mate van tevredenheid had met hun sociale prestaties, 32% was een gemiddeld niveau, en er waren geen proefpersonen die een lage mate van tevredenheid hadden met hun sociale prestaties. Daarbij moet worden opgemerkt dat 48% van de respondenten een hoog niveau van tevredenheid met het leven vertoonde, hetzelfde percentage een gemiddeld niveau vertoonde en slechts 4% een laag niveau van tevredenheid met hun leven vertoonde, en dat een van de twee mensen een hoog niveau van tevredenheid met het leven had. van vervreemding, de andere - een gemiddelde indicator. De volgende stap in de kwantitatieve en kwalitatieve analyse van de gegevens die we hebben ontvangen, is hun secundaire statistische verwerking om de aanwezigheid van een bepaald soort afhankelijkheid tussen de verschijnselen die we bestuderen objectiever te identificeren , wendden we ons tot de rangcorrelatiecoëfficiënt van Spearman. Resultaten van correlatieanalyse Voor de gehele steekproef van proefpersonen werden de hoogste correlatie-indicatoren geïdentificeerd: 1. 0,87 – tussen de “autonomie”-schaal (“SAMOAL”) en de “autosympathie”-schaal (“SAMOAL”), die de relatie aangeeft tussen gevoeligheid, de gevoeligheid van een persoon voor zijn verlangens en behoeften en een indicator van de geestelijke gezondheid van het individu , de integriteit en volledigheid ervan;2. 0,78 – tussen zelfbeoordeling van het niveau van sociale prestaties en zelfbeoordeling van levenstevredenheid;3. 0,62 – tussen de schaal voor eigenwaarde (MIS) en de schaal voor autosympathie (MIS), die het verband weerspiegelt tussen de beoordeling van het eigen zelf van de proefpersoon in relatie tot sociaal-morele criteria en de emotionele houding van de proefpersoon ten opzichte van zichzelf 4. 0,5 – tussen de schaal “autonomie” (“SAMOAL”) en de schaal “autosympathie” (“SAMOAL”), wat de onderlinge afhankelijkheid betekent tussen de geestelijke gezondheid van het individu en een algemeen erkend positief zelfconcept, dat als bron dient van voldoende eigenwaarde;5. 0,29 – tussen de schaal van “zelfinzicht” (“SAMOAL”) en de zelfbeoordeling van levenstevredenheid, wat suggereert dat de tevredenheid van een persoon met het leven afhangt van hoe vrij de persoon is van psychologische verdedigingen die de persoonlijkheid scheiden van zijn eigen essentie; over hoeveel hij niet geneigd is zijn eigen smaak en beoordelingen te vervangen door externe sociale normen. Voor ons waren de volgende correlatie-indicatoren echter het meest significant: 0,32 - tussen de indicator van vervreemding in de sociale ruimte en de indicator van vervreemding van de sociale ruimte; ruimte van het Zelf; 0,43 - tussen de indicator van vervreemding in de sociale ruimte en de indicator van vervreemding in de tijd; correlaties tussen alle indicatoren van vervreemding bevestigen het feit dat een identiteitscrisis tegelijkertijd de hele psychologische ruimte van een persoon beïnvloedt: de betekenissen, sociale relaties en houding ten opzichte van iemands fysieke lichaam. Bijzondere aandacht wordt gevestigd op de hoge correlatie (0,44) tussen de algemene indicator van vervreemding en de factor ‘interne.