Van de auteur: Lees hier de artikelen: Ieder van ons heeft het Book of Life in onze handen. Sommige mensen lezen slechts de helft van het boek, anderen alleen de eerste paar pagina's, en slechts enkelen lezen het boek tot het einde. En velen zouden graag de eerste pagina's omslaan en verder lezen, maar het boek blijft helemaal aan het begin open. Op elke pagina staat een afbeelding. En we kunnen het boek alleen verder lezen als de afbeelding integriteit krijgt, als elke puzzel zijn plaats inneemt, als we geen afzonderlijke fragmenten van de afbeelding kunnen zien, maar de hele afbeelding van dit boek. We kunnen opgroeien, een gezin stichten en zelf kinderen krijgen, maar het beeld waar we nog steeds naar kijken is het beeld uit het hoofdstuk ‘Kinderjaren’. Keer op keer proberen we deze foto in elkaar te zetten, maar we kunnen de ontbrekende stukjes gewoon niet vinden. Het beeld van onze kindertijd gaapt van gaten die we proberen te dichten met puzzels uit een andere reeks: succes, status, werk, afhankelijke relaties. En die passen natuurlijk niet, ze vallen buiten beeld. Dan hebben we spijt dat we zo'n moeilijke puzzel hebben ontvangen en eisen we dat sommige onderdelen ervan worden vervangen, of we worden wanhopig en klagen dat het onmogelijk is om de foto in elkaar te zetten, dat sommige onderdelen verloren zijn gegaan. Of we willen dit hoofdstuk snel afsluiten zodat we niet meer denken, herinneren of zien, maar iemands onzichtbare hand het boek weer op dezelfde pagina opent. De ontbrekende puzzels zijn liefde. Geen ouderlijke liefde, maar die van onszelf, voor onszelf. Een deel van ons, ooit afgewezen door onze ouders, schreeuwt om liefde. Maar we horen het niet, schaamte en schuldgevoel spreken te luid, angst wordt te sterk gevoeld. Angst om te zijn zoals we in onze kindertijd niet geaccepteerd werden, om iets te doen waarvoor we ons zo vaak schaamden, om iets te ontdekken waarvoor we ons als kind schuldig voelden. We blijven onszelf schamen en onszelf uitschelden omdat we misschien ‘slecht’ blijken te zijn. Wij vervolgen onze kindertijd. Wijzelf blijven onze eigen ouders: beschamend, streng, afwijzend, emotioneel koud, liefdeloos. Dit is een probleem, maar hier ligt de oplossing. Als we onze eigen ouders kunnen zijn, waarom worden we dan geen andere ouders? Waarom stop je niet met jezelf te schande te maken en de beschamende kant te zien als een behoefte aan steun? Wat schandelijk is, wordt immers aan niemand getoond, het wordt voor zichzelf gehouden en beschermd. En wat kun jij zo zorgvuldig aanpakken? Alleen met iets heel belangrijks, heel waardevols, heel duurs. En heel noodzakelijk. Waar we ons voor schamen is onze zeer belangrijke behoefte, die ooit werd afgewezen. Dus waarom zou u het niet nu ontdekken? Waarom probeer je haar niet tevreden te stellen? Waarom stop je niet met jezelf de schuld te geven van fouten en leer je jezelf te steunen? Waarom zou je het niet gaan opmerken als je een ‘afwijzende’ ouder aan het worden bent? Waarom begin je niet van jezelf te houden? Op dit moment is het onmogelijk om zonder liefde de ‘volwassenheid’ in te gaan, en nog meer de ‘volwassenheid’. Natuurlijk is het daar ook niet gemakkelijk, en het heeft zijn eigen ‘donkere’ vlekken en ontbrekende fragmenten. Maar deze moeilijkheden vernietigen ons niet als we onszelf kunnen accepteren, als we de ervaring van eigenliefde hebben. Het is moeilijk om het beeld tot het einde te verzamelen, soms lijkt het erop dat het al onmogelijk is, maar zelfs een poging om dit te doen spreekt van liefde. Over je eigen liefde voor jezelf. Kracht en liefde voor jou. Met vriendelijke groet, Julia Minakova.