In therapie hoor ik vaak van cliënten dat er kritiek is. Tegelijkertijd gaat het niet om het feit dat ze bekritiseerd worden, maar om het feit dat ze deze kritiek verwachten of ervan uitgaan dat ze ergens voor veroordeeld worden. Het is als angst voor iets dat nog niet is gekomen en misschien wel nooit zal komen. Maar er is angst om veroordeeld te worden. En ik vraag me af: “Hoe weet je dat je kritiek krijgt?” Als reactie hoor ik iets van “Ik voel me zo” of “Ik weet niet waar, maar het gaat zeker gebeuren.” Dan is de vraag: “Wie heeft er eigenlijk kritiek?” - "Natuurlijk ben ik het. Ik ben een constante criticus. Ik ben niet blij met mezelf, ik accepteer mezelf niet en ik probeer steeds beter te worden." Vandaar de verwachting dat je bekritiseerd of beoordeeld wordt. Alles komt voort uit onze houding ten opzichte van onszelf en onze houding ten opzichte van anderen. Want als ik gewend ben mezelf te bekritiseren, bekritiseer ik vaak ook de acties van anderen. En dan verwacht ik als reactie daarop kritiek van hen. Een vicieuze cirkel waaruit geen zichtbare uitgang bestaat. Het is alsof er een ideaalbeeld van jezelf bestaat en het echte zelf voortdurend tekortschiet. Het is als een race voor iets dat niet bestaat en niet zal bestaan. Maar ik ben er zo aan gewend en ik merk het niet meer. De wortels van deze zelfhouding kunnen worden gezocht in de geschiedenis van de kindertijd (de houding van de ouders, de gewoonten in het gezin, de periode van aanpassing aan de school). De volgende vragen kunnen helpen: * “Wanneer en met welk doel was dit ideaal zelf gevormd?” * “Waar komt deze gewoonte van het “najagen” van perfectie vandaan? "*"Wat gaf deze gewoonte mij voorheen, toen het werd gevormd?"*"Wat geeft deze gewoonte mij nu?"*"Heb ik dat gedaan? heb je het zelfs nodig?" *"Zo ja, in welke mate en in welke situaties"? En natuurlijk is het belangrijk om te werken aan de zelfhouding, de vorming van nieuwe gewoonten (als je ze zo kunt noemen): zelfrespect, zelfacceptatie. , het vermogen om jezelf het recht te geven om te stoppen en een pauze te nemen, het vermogen om het resultaat van je activiteit te accepteren zoals het is. Ik weet echt niet hoe een ideaal persoon eruit ziet en ik betwijfel of die überhaupt bestaat. Maar ik weet dat ieder van ons uniek en interessant is zoals we nu zijn. Is dat niet genoeg??