Van de auteur: Ik denk dat iedereen dat doet. Op zijn minst zal een diagnostisch diagram niemand pijn doen. Vaak voeren we onze strijd alleen, en zelfs blindelings. We schrijven onze gebruikelijke reacties toe aan ons karakter, onze ‘specialiteit’, en koppelen ze soms aan opvoeding en erfelijkheid. Heel vaak passen onze reacties niet bij ons, maar we begrijpen slecht wat we eraan kunnen doen, en we blijven ronddwalen in een soort duisternis waarin we geen obstakels onderscheiden en geen vijanden zien. Soms gaan we samenwerken met een psycholoog, en onder succesvolle omstandigheden beginnen we eindelijk iets om ons heen te onderscheiden. Om precies te zijn, natuurlijk, in jezelf. Wat we hebben gezien, wat een naam heeft gekregen – beschikbaar komt voor onze invloed – is niet langer een strijd met een onbekende in het pikkedonker. Ik raak steeds meer onder de indruk van de mogelijkheden van de schematherapie van J. Young om helder verlichte lichtgebieden eruit te trekken vanuit deze duisternis, waarin letterlijk veel duidelijk wordt. Nadat het aantal cliënten dat werd gediagnosticeerd met behulp van de ST-hulpmiddelen de derde tien overschreed, en in elk geval de geïdentificeerde patronen werden bevestigd, kwam het idee bij mij op om te controleren wat de ST-diagnostiek zou laten zien als we het zouden toepassen op ‘gewone’ cliënten, dat is, niet mensen die psychologische hulp zoeken. Schema's zijn “starre ideeën over de wereld die cognities, emoties, herinneringen, sociale interacties en attitudes, en heersende gedragspatronen beïnvloeden” (A. Arntz), dus het is volkomen logisch om aan te nemen dat iedereen ze heeft. Het enige verschil is dat de mate van manifestatie van het schema bij een persoon met een of andere vorm van psychologische problemen merkbaar sterker zou moeten zijn dan bij een ‘gewone’ persoon, net zoals het aantal schema’s dat bij de eerste persoon wordt aangetroffen groter zou moeten zijn dan het aantal in de eerste persoon. seconde. Over het algemeen lijken deze aannames bevestigd te worden (het onderzoek loopt nog), met de correctie dat patronen met hoge testscores te vinden zijn bij ‘gewone’ mensen. Het was ook voorspelbaar om in de ondervraagde ‘gewone’ populatie een bepaald aantal mensen te vinden die niet met een psychotherapeut werken, maar voor wie deze ten zeerste wordt aanbevolen. Elke techniek heeft validatie nodig, dat wil zeggen bevestiging van de effectiviteit ervan, vooral degenen die dat wel doen komen net onze praktijk binnen, zoals het geval is met de J. Young Questionnaire (Young Schema Questionnaire-S3R). Wat is overtuigender dan de beoordeling van mensen die de geïdentificeerde patronen vergelijken met hun realiteit? Bij de uitvoering van het onderzoek heb ik de respondenten de gelegenheid gegeven om, indien gewenst, kennis te nemen van hun resultaten (tot nu toe zijn de gegevens van 112 respondenten verwerkt). Veel mensen maakten van deze mogelijkheid gebruik. En ze ontdekten het zelf - zichzelf, nadat ze iets hadden geleerd, iets hadden bevestigd en voor het eerst iets hadden gerealiseerd. Ik vroeg om feedback - over wat mensen vinden van de patronen die ze ontdekken. Het is waarschijnlijk tijd om aan ten minste een paar van hen het woord te geven (persoonlijke gegevens, waaronder naam, leeftijd, woonplaats en karakteristieke biografische gebeurtenissen zijn verwijderd om de vertrouwelijkheid te behouden 'Gebroken grenzen', gefrustreerde behoefte aan realistische grenzen en zichzelf). -controle). ze zijn allemaal van een gemiddeld niveau): "Strikte normen/opgeblazen eisen aan zichzelf" (groep: "Hyperwaakzaamheid en onderdrukking", geassocieerd met een schending van de behoefte aan spontaniteit en het vermogen om te spelen); “Gebrek aan zelfbeheersing/zelfdiscipline” (groep: “Grensovertredingen”, geassocieerd met een schending van de behoefte aan realistische grenzen en zelfbeheersing); “Op zoek naar goedkeuring” (groep: “Anders gericht”, geassocieerd met.