"Wat doen ze daar?!", "Wat voor werk hebben ze daar - vul twee stukjes papier in?!", "Hebben ze zoveel vrije tijd?!" - al deze zinsneden en opmerkingen zijn vaak te horen binnen de muren van elke organisatie. Irritatie en verontwaardiging flitsen op de gezichten van de sprekers. En ze worden vooral geactualiseerd in tijden van verandering: ontslagen, veranderingen in de structuur – alles wanneer de persoon zelf, zijn bestaande werkstructuur en stabiele positie rechtstreeks worden beïnvloed. Als je de organisatie als geheel als een systeem bekijkt, dan zullen de elementen van dit systeem structurele eenheden zijn die in verschillende mate met elkaar interacteren. In de loop van deze interactie ontstaat er voortdurend een soort kloof en misverstanden - het is alsof jonge echtgenoten taken en verantwoordelijkheden onder elkaar verdelen - wie het afval buiten zet en wie de afwas doet. En tegelijkertijd gelooft iedereen dat de ander minder werk heeft, het is niet zo belangrijk en van het grootste belang en vereist bovendien geen hoog niveau van vaardigheden en competenties. En hierin voel je aan de ene kant concurrentie - wie is hier belangrijker, en aan de andere kant devaluatie van de ander - alles wat de ander doet heeft geen waarde of gewicht. En achter al deze acties schuilt onzekerheid over de toekomst, angst, angst voor iemands positie en toekomst. Als kinderen hebben we een voorspelbare wereld nodig: het kind geeft de voorkeur aan consistentie, correctheid en een bepaalde routine. Wanneer deze elementen ontbreken, begint hij angst en onzekerheid te ervaren. Onzekere volwassenen gedragen zich net als onzekere kinderen. Een volwassene lijkt voortdurend bang te zijn dat hij ‘geslagen’ wordt. Een onzekere medewerker heeft behoefte aan orde en stabiliteit en streeft er op alle mogelijke manieren naar om het vreemde en onverwachte te vermijden. Wanneer niet aan de behoefte aan veiligheid wordt voldaan, houdt een persoon op zijn omgeving te vertrouwen: collega's, managers, organisatie. En als je voortdurend in een staat van spanning en angst verkeert, kan dat uitmonden in het belasteren van anderen, het uitlokken van conflictsituaties en het ontwikkelen van concurrentie en rivaliteit. Uiteraard wordt niet voldaan aan de behoefte die aan dit gedrag ten grondslag ligt - in plaats van te presteren, is de activiteit van een persoon alleen gericht op het verlichten van spanning. En dan, als gevolg van deze activiteit, ontvangt een persoon in plaats van voldoening of vreugde alleen maar vermoeidheid. En in feite wordt iemand, geconfronteerd met meerdere en gevarieerde veranderingen in het systeem, aan zijn lot overgelaten op zoek naar stabiliteit. Hoeveel we op een bepaald moment van onszelf begrijpen en ons ervan bewust zijn, of het pad dat ons met onze eigen behoeften verbindt, behouden is gebleven, of we onszelf horen – dit alles is de steun die ons helpt in tijden van veranderingen en crises om onszelf behouden, afzetten en verder gaan. En alleen als er steun is, kunnen we andere mensen zien - collega's, vrienden, dierbaren. Kijk wat de andere afdeling doet en bereikt. Het is nodig om de ander niet te devalueren, maar te evalueren. En dit schept omstandigheden in de organisatie waarin elke medewerker recht heeft op zijn eigen zwakheden en tekortkomingen. Acceptatie van niet alleen uw sterke punten, maar ook uw zwakke punten, d.w.z. Door onszelf te worden, kan er verandering plaatsvinden. "Verandering vindt plaats wanneer een persoon wordt wat hij is, maar niet wanneer hij probeert te worden wat hij niet is." - Arnold Beisser